Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oto nietuzinkowa i przewrotowa moim zdaniem praca naukowa napisana przystępnym językiem (a więc dostępna zwykłemu zjadaczowi chleba i zrozumiała dla niego),której autor - badacz Uniwersytetu A. Mickiewicza - rozprawia się z tzn. reportażem literackim w oparciu o 'rozpracowanie' technik pisarkich Kapuścińskiego, Martina Pollacka, Franka Westermana i paru innych, mniej znanych w Polsce pisarzy parających się literaturą niefikcjonalną i święcących tryumfy w tymże gatunku (co nierzadko przekłada się na czerpanie z tego dużych profitów!). Rzecz o poszukiwaniu granic gatunki, łamaniu paktu referencyjnego, w jaki pisarz wybierający gatunek non-fiction wchodzi z czytelnikiem ("skoro to nie beletrystyka, ale reportaż/dokument, możesz zakładać, szanowny czytelniku, że sprawdziłem detale, przepytałem świadków i przytaczam fakty, a nie konfabuluję ani nie pisze, co mi ślina na język przyniesie, co mi się WYDAJE, albo to, jak bym CHCIAŁ, by ta 'prawda' wyglądała"),o podawaniu fikcji za prawdę (Kapuściński) lub wręcz odwrotnie: sprzedawaniu prawdziwych historii jako literatury, by książka mogła stanąć również na półce opatrzonej etykietką 'beletrystyka/literatura piękna (Westerman); wreszcie - o konfabulowaniu (Pollack). Pozycja obowiązkowa dla tych, których bulwersują lub ekscytują kontrowersje wokół warsztatu Jacka Hugo Badera (w szczególności a propos ostatniej jego ksiązki o Broad Peak) i pobudek powodujących tym twórcą, który nie ma oporów, by łamać elementarne zasady etyki obowiązującej dokumentalistę; ale również książka ważna na tych, których frapuje fenomen popularności nowej 'polskiej szkoły reportażu' skupionej, mam wrażenie, wokół Dużego Fromatu GW (z Tochmanem na czele).