Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka przykuwa uwagę, nie jest typową powieścią, która z czasem zagubia się nam wśród innych. Olivia to moja osobista bohaterka. Rzadko mamy okazję poczytać o osobie, która przeżyła głęboką traumę, a mimo to cały ten ból i cierpienie potrafi zamienić w coś pięknego jak pomoc nie tylko weteranom, ale również psom. Mam ogromny szacunek i miłość do osób walczących o zwierzęta. I chociaż Liv nie jest idealna, ma swoje humory i pyskówki, to właśnie w niej najbardziej lubię. August jest typowym mrukiem, zamkniętym mocno w swej szczelinie, połamanym mężczyzną, który walczy nie tylko z sobą, ale również z opieką nad swoją siostrą. Myślę, że najgłębsze rany to te, które zostają nam w pamięci po utracie tych, których kochamy. I August żyje z tymi ranami. I nawet rozumiem jego wrogość do Olivii, która zjawia się niczym pogodny duszek pragnąca go wyleczyć. Ich walki, przekomarzania są świetnie napisane przez autorkę. I czuć ogromne przyciąganie :):) razem z Bettinką, świnką, dwoma nastolatkami oraz 2 psami może i tworzą dziwną rodzinę, ale taką, która dba o siebie, walczy w razie czego. Przeżywają razem dramaty, smutki, wypadki, ale jest między nimi również śmiech, radość. Jak już pisałam wyżej bardzo podziwiam pracę Olivii i podobało mi się, że razem ze swoją nową rodziną razem budowała schronisko :) sama się dziwiłam tylko jak mieszkańcy miasteczka potraktowało jej przyjazd. Sam burmistrz, który ją zaprosił, nie okazał praktycznie zainteresowania, a tylko uprzedzenia i obawy, jak reszta. To bardzo przykre, ale jakże prawdziwe w codziennym życiu. Ostatnie rozdziały troszkę rozdarły mi serce, kiedy sytuacja z Daltonem spowodowała chaos i śmierć. Czasami trudno człowiek ponosi porażkę próbując pomóc innemu. Ta książka to nie tylko opowieść o miłości kobiety do złamanego mężczyzny, ale o obojętności w społeczeństwie na cierpienie innych ludzi oraz zwierząt oraz ich bezsensowną izolację, a w przypadku zwierząt również skazanie na śmierć.