Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pewnego razu na Kaukazie. Dziennik awanturniczy z podróży do Gruzji i Armenii. To byłby rewelacyjny film, pomyślałam po przeczytaniu książki Magdaleny Wiśniewskiej. Romantyczna historia na tle egzotycznej krainy, obcej kultury, przeplatana intrygującymi przygodami. Oglądałabym, a potem poleciała w te miejsca! Wspaniałe są to zapiski! Przenikliwe. Literackie. Z humorem. Czyta się wspaniale. Tak mogłabym zwiedzić cały świat! Podobały mi się notatki dotyczące zwykłych rzeczy, na przykład: braku chusteczek, zbyt dużego regionalnego wypieku, który trzeba było potem nosić; innego okropnego przysmaku, któremu się nie podołało, ale fajnie było go kupić w obcym języku ze straganu; dyskusja przyjaciół o podziale kosztów czy oczekiwaniach odnośnie wspólnej podróży. Istotne codzienne drobiazgi, które dodały całej historii jeszcze więcej naturalności. Wiele opisanych sytuacji mnie zafrapowało, na przykład, jazda z szalonym kierowcą, podczas której nasi podróżnicy zrobili najlepsze, co mogli, aby dojechać cało na miejsce, mianowicie uporczywie wpatrywali się w drogę przed samochodem, mocno wierząc, że dopóki tak patrzą, samochód w nic nie uderzy 🙂 Były jeszcze groźniejsze fragmenty, takie jak długa i pusta droga z Tbilisi do Erywania z niepokojąco milczącym kierowcą. Ale najbardziej zdenerwowałam się przy pierwszej wzmiance o samolocie powrotnym do Warszawy. Jak to?! Już?! Chcę czytać dalej! Spojrzałam na pozostałe w książce strony i odetchnęłam z ulgą, jeszcze pół książki. Jeszcze mnóstwo zwiedzania oraz zdjęć przede mną 🙂