Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na książkę trafiłam przypadkiem. Pochłonęłam w dwa dni. Temat podobny do "Kaj znów się śmieje" i właściwie dlatego po nią sięgnęłam. Zaintrygowało mnie podobieństwo tytułów i ciekawa byłam, czy podobne będą również historie. Po krótkiej lekturze, zorientowałam się, że książki są jednak całkiem inne. Tą zdecydowanie lepiej się czyta, pod względem kunsztu. Co do historii, to chylę czoła przed wszystkimi wymienionymi w niej opiekunami, ale przede wszystkim przed Shanem i Lonnim. Ogrom miłości i oddania dla swojej pracy i tych dzieci, jest godzien podziwu i szacunku. Czytając, zastanawiałam się jak ja bym postąpiła na ich miejscu. I choć uważam się za osobę kochającą dzieci i cierpliwą, w wielu momentach opisanych w tej książce po prostu bym się poddała. Tym bardziej, że oprócz dzieci Shan pracował również z rodzicami... Szacunek dla takich ludzi. W ostatnim rozdziale, a właściwie w "Po słowie" ostatnie zdanie wywołało u mnie smutek i mimowolne westchnie ... kto czytał, ten wie, o czym mówię... Ogromna szkoda, że tak potoczyło się życie ....