Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem absolutnie zafascynowana wszelkimi rozprawami naukowymi (tematyka dowolna) z XIX i początku XX wieku. Zawsze z ogromną radością zagłębiam się w te rozważania. A im dalej od mojego zawodowego pola zainteresowań, tym lepiej. Zdaję sobie sprawę, że wiele osób uznaje te pisma za nudne, ale ja widzę w nich przede wszystkim ogromny zachwyt autorów prezentowanym tematami i jeszcze większą chęć podzielenia się swoimi obserwacjami i przemyśleniami z czytelnikami. A to jest naprawdę niezwykła umiejętność, by pokazać entuzjazm w stosunku do przedmiotu rozważań, a nie uwielbienie swoich rozważań nad przedmiotem. Tym razem dzięki Kazimierzowi Morawskiemu mogłam zapoznać się z narodzinami piśmiennictwa polskiego w epoce Odrodzenia. I istotnie zmagania języka polskiego z łaciną miały w sobie coś z walki partyzanckiej, bo początkowo autorzy dość nieśmiało i z pewnym zażenowaniem sięgali po język narodowy, który w opinii światłych nie był dość dobry, by wyrażać w nim uczucia wyższe, czy sprawy teologiczno-filozoficzne. Ale wraz z Reformacją ta rewolucja językowa nabierała rozpędu i pokonywała przesądy i braki odpowiednich słów i pojęć, by stać się wyrazem uczuć patriotycznych. Humanistka ze mnie raczej kiepska (zwłaszcza, jeśli miałby być to humanizm w definicji matematycznych leniwców). Owszem, homo sum, humani nihil a me alienum putto, ale to entropia jest moją wielką, skwantowaną miłością. Dlatego też informacje o tym, że to niemieccy drukarze przyczynili się do rozwoju polskiej literatury, a pierwszy podręcznik gramatyki języka polskiego popełnił był Francuz, były dla mnie zaskoczeniem. Ale teraz już to wiem! Mądrego zawsze miło posłuchać/poczytać i od czasu do czasu dobrze zapuścić się w nieznane obszary literackie.