Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wszystkiego o samym Hopkinsie dowiadujemy się już w pierwszych zdaniach powieści. Oto Królewskie Towarzystwo Abisynii tak charakteryzuje naszego bohatera: „(...) był człowiekiem tak egocentrycznym i ograniczonym, że jego relacja (…)”. To najtrafniejsza z ocen, ale cóż – tylko taki bohater nam został. Hopkins to emerytowany nauczyciel, który mieszka w wiosce Beadle, jest kawalerem, czas spędza przy książkach, pielęgnacji ogrodu i hodowli kur. Każda z tych czynności sprawia mu przyjemność wielką, bo – o czym jest przekonany – wszystko robi najlepiej (nie są to zresztą czcze przechwałki). Z mieszkańcami nie utrzymuje kontaktów towarzyskich, każdy dla niego jest albo zbyt wyniosły, albo zbyt głupi. Jedyną osłodą dla jego ego jest udział w comiesięcznych zebraniach „Towarzystwa Księżycowego”, to taki klub AA dla astronomów amatorów. Ostatnie spotkania są o tyle ciekawe, że księżyc zaskakuje swoim „zachowaniem”. Póki co odznacza się to feerią barw i lekkim opóźnieniem w wędrówce po nieboskłonie. To zjawisko ciekawe do momentu kiedy na kolejnym spotkaniu, przewodniczący towarzystwa wyjaśnia przyczynę tej anomalii. Od tego momentu staje się to przerażające. Księżyc nie krąży już po swojej orbicie, a nieuchronnie zbliża się do ziemi, żeby za około pół roku w nią uderzyć. Większość naukowców twierdzi, że to nieodwołalny finał. Wszyscy wtajemniczeni zgadzają się, że musi to pozostać tajemnicą do ostatniej chwili. Teraz Hopkins jest jednym z nielicznych, który ma strzec tej tajemnicy. Podniecająca świadomość. Edgar Hopkins to najbardziej irytujący bohater z jakim się spotkałem, irytujący i skomplikowany. W obliczu końca znanego świata targają nim najróżniejsze uczucia – co zrozumiałe przecież – choć powodem ich nie jest czysto ludzki odruch, a ego właśnie. Patrząc na ludzi go otaczających widzi tylko głupców i ignorantów, obserwując działania rządu doszukuje się tych pozbawionych sensu. Czuje, że zaistniała sytuacja jest szansą na bycie w centrum uwagi, na bycie kimś ważnym, kogo się słucha i podziwia. Podejmuje liczne próby bycia „tym jedynym”, ale każda daje wręcz efekt odwrotny, a to frustruje jeszcze bardziej. Sherriff skupił swoją powieść nie na pytaniu „dlaczego?”, ale na pytaniu „co teraz?”. Opis działań rządu, zachowań społeczeństwa widzianego oczami egocentryka jest zniewalający. Hermetyczna społeczność zapadłej wsi staje w kontrze do społeczności Londynu, a to całkiem różne światy. Mieszkańcy Beadle nie ulegają apatii, dla nich świat zawsze był prosty, a życie nieskomplikowane, choć zazwyczaj ciężkie. Dają się sterować, ale przez to do końca zachowują ludzką twarz. Ba! Udaje im się stłumić strach i przerażenie do ostatniej chwili. Dzięki tym – dotąd pogardzanym przez Hopkinsa ludziom – on sam zaczyna wreszcie żyć. Jego zgorzkniałość, jego wybujałe ego nie odchodzą w niepamięć, a dobrze się kryją. Zrzuca z siebie ciężar lat, upokorzenia jakich doznawał będąc nauczycielem idą w zapomnienie. Odkrywa, że może mieć przyjaciół i wreszcie jest prawdziwie potrzebny. Nie zapomina jednak, żeby nie siadać do posiłku z ocalałym po katastrofie Humphreyem (służącym),bo ten jest zbyt głupi do rozmowy na odpowiednim poziomie. „Stary dobry Hopkins”... Druga część opowieści to już „po”, Księżyc nie zniszczył świata, ekstrawagancko spadając do Atlantyku. Ocaleni próbują budować nowy świat, w przyszłość patrzą z optymizmem. Hopkins, Pat i Robin (jedni z nielicznych ocalonych w Beadle) radzą sobie coraz lepiej. Politycy nowo powstałych rządów uznają jednak, że skoro katastrofa świata nie zniszczyła, zawsze mogą to naprawić. Rozpoczyna się wojna o minerały, z których księżyc jest zbudowany, wojna która zakończy dominację białej rasy. Wielopłaszczyznowa opowieść o ludzkiej naturze, nie pozbawiona humoru, ale też pełna dramatyzmu. Zarówno jedno jak i drugie napisane z wyczuciem, sugestywne, wręcz namacalne. Kiedy przemilczymy "naukowy" aspekt pomysłu dostaniemy przejmującą opowieść o ludzkiej naturze.