Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poetka, pisarka, artystka malarka. Ojciec poetki pochodził z Cężkowic, a matka z Jasionowa. Olszówka, Poręba Wielka to miejsca, w których zamieszkali na krótko. Na stałe osiedlili się w Rabce.
Najukochańszą siostrą Antoniny była Julia – to właśnie z nią napisała pierwszą baśń „Wigilijna jodełka”, wydaną drukiem własnym nakładem. Po wyjściu za mąż Julii i wyjeździe na Litwę, Antonina wyjechała do majątku siostry. Tam w Świętorzeczu koło Wiłkomierza Antonina była przygotowywana do gimnazjum. Wyjazd do Krakowa na pensję i nauka w gimnazjum (1910–1914) był dla Antoniny jednym z najmilej wspominanych okresów. Po wybuchu I wojny światowej opuszcza Świętorzecze i wyjeżdża do Smoleńska wbrew woli swojej siostry, gdzie pracuje w szpitalu jako siostra miłosierdzia. W 1920 roku podjęła studia na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Studiowanie przerywa jednak z powodu wojny polsko-bolszewickiej. Po powrocie do Rabki w grudniu 1920 roku poznała swojego przyszłego męża – Józefa Wnęka. Dwa lata później wzięli ślub. W 1924 roku umarł na zapalenie płuc niespełna roczny synek Wnęków, poetka bardzo to przeżyła. W wyniku rozmaitych kłopotów małżonkowie wyjechali na Wielką Łotwę. Tam właśnie powstał pierwszy tomik poezji Malwy (1925 r.) oraz dramat nawiązujący do Powstania Listopadowego Nieznany żołnierz (1930 r.). Przed wybuchem II wojny światowej małżonkowie wrócili do Rabki, zamieszkali w domu rodzinnym przy Kilińskiego. Poetka zajmowała się wychowaniem córki Basi, a mąż pracą w księgarni. Tu spędzili okupację. W latach 1960–1980 wiersze poetki ukazywały się w różnych czasopismach, między innymi w „Dzienniku Polskim”, „Wieściach”, „Kulturze” i innych oraz w Antologii Współczesnej Poezji Ludowej (1969 r.). W 1979 roku Wydawnictwo Lubelskie opublikowało tomik pt. Wiersze spod Gorców. Antonina Zachara-Wnękowa pisała także baśnie i legendy, które w części ukazały się w tomiku Baśnie spod Gorców (1980 r.). W 2000 r. ukazał się tomik wierszy autorki pt. „Wiersze zebrane”. Po śmierci męża w 1954 r. i usamodzielnieniu się córki stroni od świata szukając ukojenia i mądrości w świecie natury. Swoje życie dzieliła między pisanie wierszy, malowanie i wypasanie kóz. Od maja do późnej jesieni mieszka w domu zwanym „Trzmielem”. W „Trzmielu” powstaje cykl akwarel, oddający piękno pór roku. W 1981 roku Antonina Zachara-Wnękowa została honorowym członkiem Związku Podhalan. Zmarła 13 lutego 1984 roku. Tadeusz Staich trafnie nazwał piszącą zarówno gwarą jak i polszczyzną literacką Antoninę Zacharę-Wnękową „poetką serca ziemi i serca człowieka”.