Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasy Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Więzienia są pełne, gilotyny pracują bez wytchnienia. Nowa władza likwiduje starą. Przedstawicielem tej ostatniej jest Alain Lausard, który w więziennej celi oczekuje na swoją kolej. Przed rewolucją był szlachcicem a więc wrogiem ludu. Stracił rodzinę, dom, majątek. Od tamtej pory jego nowym domem stały się rynsztoki Paryża. Żeby przeżyć, musiał kraść. Trafił za to do więzienia, a stamtąd droga wiodła tylko na szafot. Pogodził się z losem i beznamiętnie czekał na śmierć. A ta nie przyszła. Zamiast niej drzwi do celi otwarły się i stanął w nich kapitan dragonów Nicolas Deschamps. Przedstawił propozycję z tych nie do odrzucenia- wyjście z więzienia kosztem wcielenia do armii, która na gwałt potrzebowała rekruta albowiem sytuacja w północnych Włoszech była tragiczna. Austriacy i ich włoscy sojusznicy osiągnęli przewagę nad wojskami francuskimi i nad rewolucyjną Francją zawisło widmo klęski. Alain Lausard, podobnie jak większość pozostałych więźniów, zgodziła się zamienić perspektywę gilotyny na pole bitewne. W tym samym czasie wojska francuskie w północnej Italii otrzymały nowego dowódcę. Nazywał się Bonaparte. Napoleon Bonaparte. Już wkrótce sytuacja na froncie uległa zmianie. 12 kwietnia 1796 roku generał Napoleon Bonaparte oraz szeregowy dragon Alain Lausard stoczyli pod Montenotte swoją pierwszą bitwę na froncie włoskim. Zwyciężyli! Każda kolejna bitwa przynosiła klęskę Austriakom. Legenda Napoleona rosła, a wraz z nią legenda jego żołnierzy. Jednym z nich był dragon Alain Lausard. Świetna książka w stylu Bernarda Cornwella. Znakomita postać Alaina Lausarda, który mimo iż nie jest wzorem cnót obywatelskich, to jednak budzi sympatię. Jest żołnierzem, który oprócz armii nie posiada nic. Uważa za swój obowiązek wypełniać rozkazy bez względu na to, jakie by nie były. Jest w książce świetna scena, gdy dowództwo francuskie wydaje rozkaz zniszczenia włoskiej wioski, która wspiera partyzantów. Rozkaz mówi wyraźnie- nie brać jeńców! Alain i reszta dragonów pali wioskę i morduje jej mieszkańców. Dobrze wie, że jego sprzeciw nic by nie zmienił. Wojna to wojna, im więcej okrucieństwa, tym jej koniec bliższy. Tylko takie działania prowadzą do ostatecznego zwycięstwa. Jeżeli nie my ich, to oni nas. Książka pozwala również zrozumieć fenomen Napoleona. Zastał armię słabą, zdemoralizowaną, borykająca się z chronicznym brakiem zaopatrzenia a mimo to poprowadził ją do zwycięstwa. „Synowie Bonapartego” to pierwsza z sześciu części opowiadających o burzliwych czasach okresu wojen napoleońskich. Niestety, w Polsce wydano tylko dwie i z tego, co mi wiadomo, pozostałe raczej nie doczekają się polskiego wydania. Wielka szkoda. Pozostaje mi tylko udać się do biblioteki i wypożyczyć „Najeźdźców Napoleona” by wraz z nimi ruszyć w kolejny krwawy bój. Vive Bonaparte! Vive Richard Howard!