Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka to kilkanaście (chyba 17 wywiadów) rozmów, które autorka przeprowadziła w 1989 roku ze znanymi osobami, które w taki lub inny sposób związane są z Wilnem, Wileńszczyzną i Litwą. Rozpoczynamy od najlepszej w książce rozmowy z Tadeuszem Konwickim, który opowiada np. jak należy jeść kołduny (jego dziadek potrafił zjeść 72 za jednym posiedzeniem). Ostatni wywiad to fantazja autorki. Wywiad fikcyjny z Melchiorem Wańkowiczem skompilowany z wypowiedzi znanych z prasy i książek. Po drodze są rozmowy między innymi z Hanną Skarżanką, Danutą Szaflarską (w Wilnie zaskoczył Ją wybuch wojny i spędziła tam całą wojnę),księżną Izabellą Radziwiłł. Są też rozmowy z Emilem Karewiczem, Zygmuntem Kęstowiczem, Ryszardem Kapuścińskim itd. itp. Rozmowy są o dzieciństwie, młodości, przeżyciach wojennych, różnicach kulturowych, obyczajach i o kuchni wileńskiej. Bardzo ciekawy jest wywiad ze Stefanem Bergmanem o żydowskim Wilnie, o synagogach i o wkładzie Wilna w rozwój języka jidysz oraz w rozwój świeckiej kultury żydowskiej. Po każdym wywiadzie jest wstawka na temat potraw wywodzących się z Wileńszczyzny: bliny, kindziuk, kołduny, kisiele, kwasy chlebowe, śliżyki, cepeliny i inne. Autorka odszukała przepisy ze starych książek kucharskich, poradników i kalendarzy. Są też receptury podyktowane przez gospodynie z Wileńszczyzny.