Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie dałam rady. Nie dałam rady po raz drugi. Nie jestem w stanie tego przeczytać. To zdecydowanie lektura nie dla mnie. Nie przeczytałam zbyt wiele. Próbowałam, ale skoro każda strona wzbudzała we mnie obrzydzenie, niesmak to w pewnym momencie uznałam, że to raczej nie ma sensu. Chyba nawet nie wiem do końca w jaki sposób określić swoje wrażenia, gdyż jedyne co mi się ciśnie na usta to mało przyjemne i mało smaczne słowa. Kilka pierwszych stron to opis nieszczęśliwego faceta, który od dłuższego czasu nie przeżył zaspokojenia seksualnego. Rozumiem, że ma spore problemy z tego powodu, nieszczęśliwy i sfrustrowany, a na dodatek jak sam określa, jego przyrodzenie nie jest zbyt okazałe, więc kolejny powód do stresów jest. Biedny jednym słowem. Pisze sobie pamiętnik, w którym opisuje z właściwą sobie niską oceną, jaki to on jest nieszczęśliwy i co by było gdyby. Swoją drogą pozycjonowanie siebie na osobę słabszą, biedniejszą, niezaradną, skrzywdzoną nie jest głupim zabiegiem. Od najmłodszych lat uczą nas pochylania się nad osobnikami słabszymi wzbudzającymi chęć wsparcia, współczucie, potrzebę otoczenia opieką. Ta metoda działa. W większości wypadków. Tutaj na mnie akurat nie za bardzo. I licho wie, czy stoi za tym obrzydliwe traktowanie partnerki w seksie, czy próby strywializowania swojej niemocy, czy wyśmianie siebie, że choć ona tak obrzydliwa, jej morda śmierci, a szparę ma wielkości ciężarówki, czy wpojony mi jednak jakiś czas temu szacunek do drugiego człowieka i do siebie. Jestem przekonana, że książka trafia do odbiorców, podoba się, wzbudza salwy śmiechu. Mnie jednak nie bawią rozterki faceta, który nie mogąc znaleźć kogoś lepszego zadowala się laską, której wali z gęby, bo pewnie łyka za wiele spermy, ale ma gardło na tyle szerokie, że mieszczą się w nim jądra bohatera. Oba w tym samym czasie.