Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mimo obaw książka początkowo nie wydała się taka straszna - ma ładne ilustracje, większość strony zajmuje tekst, a nie marginesy czy nagłówki, treść jest przystępna, powtórzenia zawoalowane. Z czasem jednak zaczęłam zauważać te same rysunki i powtarzane myśli, a Kubuś przestał być Puchatkiem, stał się mędrcem Jakubem mówiącym obco brzmiącym językiem coachingu. Zaburzało to płynność czytania i kierowało myśli ku refleksjom, że ktoś, kto żyje "tu i teraz" nie potrzebuje opisywać każdej swojej czynności i nadawać jej ideologii, po prostu żyje. Opisami zajmują się te osoby, które stale odbiegają gdzieś myślami. Muszą opisać brak myślenia, aby móc żyć w myśl własnej idei, przypisać ukryty cel swoim działaniom, a nie by żyć po prostu. Kubuś Puchatek wydawał się idealny do roli takiego wzorca beztroski, uważności, bezcelowych spacerów, a jednak ten ideal udało się obalić obarczając misia prawdami objawionymi, kazać mu wypowiadać słowa z zupełnie innej bajki.