Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pięć – zdawałoby się – krótkich historyjek grozy. Choć ich autorem jest Hazel Heald, promuje się je współautorstwem Lovecrafta. Niemniej do opowiadań Lovecrafta jeszcze naprawdę daleka droga. Największy problem Heald ma z gęstością. U Lovecrafta napięcie stopniowo rośnie, a czytelnik zagłębia się w atmosferę niepokoju i niedopowiedzeń. Gdzieś dzieje się coś dziwnego, gdzieś mówi się o czymś nieludzkim i złym, ale do czego to wszystko zmierza – trudno powiedzieć. Dopiero krok po kroku z układanki wątków wyłania się pełen grozy obraz, który szokuje. A tutaj? Heald od razu wchodzi w gęste. Cthulhu na pierwszych stronach? Proszę bardzo! Dyskusja na temat zakazanych ksiąg i dziwnych kultów? A i owszem! Podawanie rozwiązania zagadki jak na talerzu i ciągłe udawanie, że być może prawda jest racjonalna? Oczywiście, że tak! Szachowanie słowami typu „niewysłowiony” i „niewyobrażalny” za każdym razem, gdy nie potrafi się czegoś opisać? Jak najbardziej! Gdybym miał opisać tę książeczkę najprościej, powiedziałbym, że Heald pisze jakieś fun fiction na temat twórczości Lovecrafta. Wszystkiego jest tu za dużo, napisane to to zbyt nieudolnie i ogólnie czuć, że mocno się zestarzało. Nawet jeśli niektóre pomysły były dobre i nowatorskie, to autor nie potrafi ich w jakiś sensowny sposób przedstawić i rozwijać – zamiast budowania napięcia po prostu napycha kolejne strony tekstu nie tam, gdzie trzeba. Przypomina to wbijanie do szynki igły z wodą i sztuczne zwiększanie jej objętości. Bardzo wodnista była to szynka.