Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Potężna dawka wiedzy. Często przyjeżdżam do Wisły i czułem potrzebę lepszego zrozumienia tutejszej architektury--dostrzeżenia "serca miasta", a nie tylko gór. Główna część książki, napisana przez Dominika Konarzewskiego spełniła moje oczekiwania, a nawet je przerosła. Nie tylko dowiedziałem się jak powstał styl wiślańskich willi drewnianych i czym różnił się od zakopiańskiego (skąd czerpał m.in. motyw słoneczka--ale wiślańskie już były arkadowe podmurówki, istebniańskie kozóbki czy czasem płaskie obłożenie szczytów pionowymi deskami; wszystko zawsze otoczone dachami półszczytowymi),ale przede wszystkim autor zwrócił moją uwagę na... obrzydliwy--jak zawsze uważałem--modernizm. Ten styl jest pasją autora. Autor pokazuje więc jakie były dzieje Wisły po jej odkryciu przez B. Hoffa i budowaniu pierwszych willi (tych pięknych, drewnianych). Otóż rozgłos i dostępność dla Polaków Wisła zdobyła w XX-leciu międzywojennym, kiedy przestała być kurortem pohabsburskim (austriackim). Śląsk włożył wiele wysiłku w "stworzenie" spójnego stylistycznie, nowoczesnego uzdrowiska, które z racji trendów obecnych w tamtych czasach zostało pomyślane w stylu modernistycznym. Nie można wówczas było postawić w Wiśle willi, która "szpeciłaby" miasto stylem odstającym od reszty bo nie dostałoby się na to pozwolenia. Autonomiczny Śląsk w promocji Wisły nie wahał się nawet wystawić modernistycznego pałacu dla prezydenta RP Ignacego Mościckiego. Pasja, z jaką DK opisuje poziome pasy okien, metalowe balustrady, tarasy dachowe, białe gładkie tynki czy kamienne podmurówki modernistycznych budowli sprawiła, że widząc modernistyczną willę Ładę, którą oblicowano czerwoną "klinkierką"--poczułem pewien smutek.