Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiedziałam czego mam spodziewać się po tej pozycji. Pożyczyła mi ją koleżanka z zapewnieniem, że na pewno mi się spodoba i mimo tematyki, ma w sobie to coś. Zaznaczyć pragnę na samym początku, że moja koleżanka nie jest zbyt mocno wierzącą osobą, więc jeśli poleca mi książkę, która w głównej mierze opiera się na wierze, to musi to coś oznaczać! Okazja nadarzyła się niedawno. Wyjazd w góry, wiele godzin w pociągu, więc wypadałoby zabrać ze sobą coś, co nie będzie opasłym tomiszczem, a lekturą krótką, najlepiej bez kontynuacji i taką, do której przymierzałam się od dłuższego czasu. Od razu postanowiłam, że Dominik Włoch i jego "W drodze do Jerozolimy" ruszy ze mną w podróż. "Traktowałem to jako przygodę, wycieczkę, nowe doświadczenie." O samej treści ciężko jest cokolwiek napisać. Nie będę streszczać treści książki, ponieważ mijałoby się to z celem, dlatego skupię się jedynie na moich odczuciach względem samej istoty czytania tej pozycji. A czytało się szybko, pomimo tego, że autor pisał aż nazbyt prostym językiem. Przyzwyczajona do opisów przyrody, a przede wszystkim dialogów, czułam pewną lukę w treści przedstawianej mi przez autora. Zdania były nieskomplikowane, proste i przekazywały najistotniejsze informacje. Czasem miałam wrażenie, że czytam kogoś pamiętnik, gdzie właściciel krok po kroku opisuje gdzie był, co jadł, gdzie spał i ile przeszedł kilometrów. W moim odczuciu właśnie taka treść przeważała w książce "W drodze do Jerozolimy", którą napisał Dominik Włoch. Na początku, człowiek jest ciekawy, co wydarzy się za chwile, jakie przygody będzie miał bohater jednak z czasem to zaczyna być nudne i monotonne. Liczba przebytych kilometrów, szukanie schronienia, kolacja kolejny dzień i tak w kółko. KONTYNUACJA RECENZJI NA: https://oxfordka.blogspot.com/2020/09/dominiki-woch-w-drodze-do-jerozolimy.html https://oxfordka.com/dominik-wloch-w-drodze-do-jerozolimy/