Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla każdego z nas cisza stanowi pewną odskocznię od wszystkiego co nas otacza: trosk, radości, po prostu od chaosu panującego w naszym życiu. Czym jest dla Ciebie cisza? Dla mnie jest stanem, w którym często poszukuję odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Czy znajduję w niej odpowiedzi? Nigdy, jednakże pomaga na spokojnie podjąć trudne decyzje. Jaką formę stanowi dla mnie cisza? Jest to muzyka – przeciwieństwo ciszy. A dla głównej bohaterki jest nią sztuka, dzięki której spełnia się nie tyle, co zawodowo, ale również psychicznie. W niej odnajduje ciszę i ukojenie. W pionowych formach wyciszenia poznajemy kobietę w kwiecie wieku, trzydziestodziewięcioletnią Liv Kamark, która jest oddaną matką dwójki córek oraz kustoszem sztuki w pewnym muzeum w Szwecji. Główna bohaterka właśnie przeżywa „kryzys” małżeński i można rzec, jest na rozstaju dróg. Jej mąż i ona za bardzo odsunęli się od siebie, przez co ich małżeństwo powoli schyliło się ku upadkowi. Jej kołem ratunkowym okazuje się psycholog Fredrik Alexsson, który z czasem staje się kimś więcej niż tylko lekarzem. Dzięki niemu Liv odnajduje zagubioną duszę i powoli powraca do normalności. Jednakże życie dla niej przygotowało jeszcze kilka prób i sama musi sobie z nimi poradzić. Przede wszystkim będzie musiała zawalczyć o swoje dzieci oraz o to, by nie podzielić losu jej rodziców. Kluczową rolę w całym tym małżeńskim chaosie odgrywa Isabelle. Jaką? Tego dowiecie się sięgając po Pionowe formy wyciszenia. Książka ta jest miłą, lekką i przyjemną lekturą na lato, mimo tego, iż porusza naprawdę trudne tematy. Co ciekawe, oprócz wątków rodzinnych, czytelnik znajdzie w niej bardzo dużo odwołań do sztuki, a dla osoby, która miała styczność z tym światem (na przykład ja) jest formą przypomnienia oraz przyjemną odskocznią od szarej rzeczywistości. Mogę nawet powiedzieć, że w moim przypadku wywołała wspomnienia z czasów, kiedy na porządku dziennym było przyswajanie wiedzy z historii sztuki. Nawet dzisiaj, gdy zamknę powieki, bez problemu stają mi przed oczami chatarkterystyczne obrazy El Greco, czy Fra Anielico. Ale powracając do treści. Wielkim plusem jest to, iż znajdują się w niej wyjaśnienia wyrazów z tejże dziedziny, dzięki którym każdy może być odbiorcą treści bez względu na to, czy miał kiedyś styczność historią sztuki czy nie. Ogólnie rzecz ujmując, Pionowe formy wyciszenia, jest warta chwili uwagi na morzu innych książek. Porusza wiele ciekawych wątków i jest miłą odskocznią, po prostu od wszystkiego. Historia ta już znalazła sobie miejsce w moim sercu i z pewnością kiedyś do niej powrócę. Jak przeczytasz to też zagości u Ciebie na dłużej. Może nie w sercu, ale w myślach na pewno. „Proza życia jest taka, że przez większość czasu na coś się czeka, a kiedy to już nastąpi, zaczyna się czekanie na coś innego.”* ___ *s. 119 [http://dzosefinn.blogspot.com/2013/06/bodzon-krzysztof-pionowe-formy.html]