Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówi się, że każda miłość jest pierwszą, a jednak są takie uczucia, których nie da się niczym zastąpić, którym nic nie może dorównać. Ta wielka miłość wcale nie musi być pierwszą, ale z pewnością jest ostatnią i nigdy nie można o niej zapomnieć. To obezwładniające uczucie ogarnia ciało i dusze, a druga osoba wypełnia nasze serce i myśli, nie dając się wypędzić nawet wówczas, kiedy zapomnienie byłoby jedynym ratunkiem i przywracało nam poczucie bezpieczeństwa. Czy jednak w życiu chodzi wyłącznie o to, by było bezpiecznie? Czasami podejmujemy decyzję kierując się irracjonalnymi pobudkami, jesteśmy z tego powodu niezmiernie rozczarowani sobą, cierpimy nawet, ale – paradoksalnie – po latach, właśnie ten wybór pamiętamy, ten wybór wspominamy jako najlepszy, niesie on bowiem ze sobą dreszczyk emocji, ekscytacje, zachłyśnięcie się szczęściem, życiem i jego pięknem. Taką decyzję podjęła właśnie Joanna, prowincjonalna nauczycielka szkoły podstawowej w Ibiczy. Codzienne powroty do szkoły były równie emocjonujące jak sam pobyt w pustym domu, bez rozrywek, przyjemności, ze wspomnieniami dotyczącymi umierającego, despotycznego ojca. Z tej rutyny i umartwiania duszy wytrąca dziewczynę pewien kierowca tira i to … dosłownie. Niegroźny wypadek mający miejsce w pobliżu rodzinnej wioski Joanny staje się punktem zwrotnym w przewidywalnym dotąd życiu i determinuje jej przyszłość. Historię niezwykle emocjonującej znajomości niewinnej nauczycielki z rozpustnym lekkoduchem opowiada nam Dariusz Grabowski w swojej powieści „Zapach bzu”. Choć sięgając po książkę jesteśmy przekonani, że mamy do czynienia z romansem, to jednak nic bardziej mylnego. W powieści znajdziemy bowiem wątki sensacyjne – mamy tu narkotyki, spisek, porwanie, a wszystko to rozgrywa się w sielskich plenerach, otulonych zapachem bzu. Po książkę sięgnąć zatem mogą nie tylko poszukujący idealnej, lekkiej lektury na długi weekend, ale też osoby, które chcą poczuć dreszczyk emocji, które chcą zagłębić się w ludzką psychikę i zastanowić nad motywami, jakie kierują niekiedy ludźmi. Wypadek staje się początkiem romansu Joanny i Ambrożego – tak bowiem ma na imię przystojny trucker. Kilka godzin później kobieta wzdycha ze szczęścia w jego ramionach i choć zarzuca mu gwałt, to tak naprawdę Ambroży nie jest mężczyzną, który zmuszałby kobiety siłą do spędzenia z nim nocy. Kolejne spotkania, choć nieregularne, dają Joannie wiele szczęścia, przywracają jej poczucie sensu życia, sprawiają, że jest na co czekać. Tyle tylko, że mężczyzna ma nieco inne podejście do ich znajomości, a na dodatek … jest żonaty. Joanna dowiadując się o zobowiązaniach kochanka wyrzuca go z domu, będąc jednocześnie świadomą, że była zaledwie jedną z wielu jego kobiet. (...) Pełna treść recenzji znajduje się na stronie: http://qulturaslowa.blogspot.com/2016/05/dariusz-grabowski-zapach-bzu.html