Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Prezes” nosi podtytuł „Janusz Korwin-Mikke - publicysta i polityk” i z tą wiedzą należy zasiąść do czytania tej książki. Choć pierwsze dwa rozdziały wyłamują się od biografii polityka i publicysty to pozostałe są już pełną emanacją podtytułu. Pierwsze dwa rozdziały mają charakter czysto biograficzny, jest w nich mowa o korzeniach Pana Janusza Korwin-Mikkego, o latach młodości, jego edukacji, a nawet o jego pierwszej pracy (nota bene jedynej jego pracy na etacie). I te rozdziały przedstawiają szalenie ciekawą historię młodego człowieka, ciekawą nie dlatego, że pojawiają się wątki bardzo osobiste, a dlatego, że pokazują historię młodziana o nieprzeciętnych predyspozycjach i niespełnionego uczonego, któremu do szczęścia brakowało tylko jednego - żeby państwo polskie się od niego odczepiło. Ogólnie mówiąc, poznamy prawdopodobną genezę poglądów biografowanego. Następne rozdziały to już „Janusz Korwin-Mikke - publicysta i polityk”. Nie piszę tego by wykazać jakąś wadę tej publikacji, ale nie wątpliwie w tym przypadku segment o życiu prywatnej jednostki wydał mi się znacznie ciekawszy niż późniejszy los niespełnionego polityka i uznanego publicysty. Tym niemniej dalej jest to ciekawa lektura, zwłaszcza dla tych osób, którzy interesują się historią polityczną Polski lat 1980-2002 (choć dla pełnego zrozumienia wszelkich antagonizmów tamtego czasu zalecałbym przestudiowanie przypisów). Sam osobiście odniosłem wrażenie, że książka ta może pełnić funkcję wypełniającą czas, między dwoma odlegle od siebie udostępnianymi wykładami Pana Janusza Korwin-Mikkego w Internecie, a to dlatego, że choć poglądy biografowanego są klarownie wyłuszczone, to już proponowane przez niego rozwiązania - niekoniecznie (autor wiernie przekazuje słowa Janusza Korwin-Mikkego nie ingerując w ich treść, sens ani wydźwięk),a to oznacza, że zagorzały zwolennik świadczeń społecznych i ogólnie interwencjonizmu państwowego nie będzie miał czego szukać w tej publikacji (może poza dwoma pierwszymi rozdziałami). Autor napisał po prostu rzetelną (18 stron przypisów i niezliczona ilość cytatów) i niestronniczą (jedyne wtręty autora zauważalne są przy podsumowywaniu kolejnych niepowodzeń UPR-u, gdzie Pan Cezary Zawalski opisuje - tzw. w kręgach ko-liberalnych - „protokół 1%”) biografię głównie polityczną. Praca mając charakter naukowy oczywiście powinna zwyżkować przy mojej ocenie, ale szczerze się zastanawiam czy ta praca co kol wiek wnosi. Osobiście wolałbym przeczytać studium krytyczne (i to NAWET takie, gdzie autor nie ukrywa swych sympatii politycznych),które mogłoby znacząco wzbogacić dyskurs publiczny (oczywiście przy zachowaniu rzeczowości i rzetelności). Mimo to doceniam, że autor zajął się wiernym wyłożeniem tego co biografowany twierdzi, choć tym samym napisał książkę tylko dla adherentów. P.S. "Nie oceniaj książek po okładce, ani ludzi i rzeczy po pozorach".