Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naszym narzekaniom na dziennikarzy nie brakuje końca. To, co obserwujemy na platformie medialnej budzi ogromny niepokój i konsternację. Skoro media to piąta władza, to wymagamy od ich przedstawicieli, że będą prezentować najwyższe standardy i dochowają należytej staranności i kierować się będą zasadami etyki podczas ujawniania różnego rodzaju afer i skandali jakie mają miejsce na szczytach władzy, oczekuję więc od nich nieposzlakowanej opinii i krystalicznej przejrzystości, chcę mieć świadomość, że nie są w nic uwikłani, że nie stoją za nimi jako ich sponsorzy żadne służby ani prywatni biznesmeni czy ludzie polityki, że cel jaki im przyświeca kiedy wkładają kij w mrowisko i chcą pokazać światu zamiatane pod dywan sprawy, to jedynie troska o dobro państwa i jego transparentność, że nie ukrywają żadnych mechanizmów korupcji ani nadużyć, które w istotny sposób mogłoby zmieniać otaczającą nas rzeczywistość. Tyle w ramach oczekiwań i pewnej idealnej wizji. Jak jest sami możemy ocenić. Zawód dziennikarza jako zawód najwyższego publicznego zaufania został konsekwentnie zdeprecjonowany. Dziś mianem dziennikarza określa się zarówno wybitnych i zasłużonych komentatorów życia publicznego obecnych w mediach od lat, jak i drukującego wypociny i jakieś pomówienia przedstawicieli różnych internetowych portali i prasowych szmatławców lubujących się w grzebaniu w czyimś życiu, zarówno w sferze prywatnej jak i obyczajowej, po to tylko, by kogoś ośmieszyć, zniesławić, pomówić, nie bojąc się konsekwencji i procesów sądowych, bo liczy się news i sprzedawalność. Nie oznacza to, że nie wolno na wierzch wyciągać różnych wątpliwych moralnie i dwuznacznie postaw i zachowań, zwłaszcza takich, które w sposób wyraźny pokazują hipokryzje osób, które je głoszą, ale muszą być też wyraźne granice pokazujące, co i w jaki sposób można ujawnić. I wtedy wymaga się nie tylko od dziennikarza rzetelności i uczciwości ale taktu i subtelności, bo musi sobie zdawać sprawę, że jego słowa są jak kosiarka, jak zacznie kosić, to wtedy równo, i polecą wszyscy, których spotka na swojej drodze. Cezary Gmyz jest dla mnie wzorem dziennikarstwa i mam dla niego ogromny szacunek za to, co i jak robi. A przecież zajmuje się sprawami, które nie należą do łatwych i ich wyjście na światło dzienne to było jak huragan. Ale to, co chciałbym by charakteryzowało dziennikarza to właśnie to, że mam do niego zaufanie, że wiem, że każdej sprawie z jaką będzie miał do czynienia przyjrzy się z dociekliwością i nie pominie argumentów żadnej ze stron, nie pozwoli sobie na cień wątpliwości czy niejasności, bo zdaje sobie sprawę, że wszelkie niedopowiedzenia mogą działać tylko na jego niekorzyść i podważą jego wiarygodność, i pisma, w którym drukuje. A przecież to w jego rękach są wszystkie narzędzia i możliwości dotarcia do prawdy, ja jako przeciętny odbiorca wiadomości, nie mam jak zweryfikować i zdywersyfikować informacji, które do mnie płyną. To dzięki niemu poznaliśmy prawdę o współpracy arcybiskupa Stanisława Wielgusa z UB, prawdy niewygodnej i bolesnej, ale koniecznej dla Kościoła i życia w Polsce. Zarzucono mu, że zrobił to celowo, bo sam będąc ewangelikiem chciał w ten sposób ugodzić Kościół, co jest nieprawdą, bo Autor sam również ujawnił szereg informacji o współpracy innych biskupów ewangelickich i prawosławnych, co mimo ewidentnych dowodów nie spowodowało faktu utraty przez nich stanowisk, i poddania się ocenom historyków, co pokazuje jak wielkie moralne szkody zostały poczynione w świadomości społecznej i ilu lat trzeba na ich odbudowanie i zmianę. To również on sprowokował swoim artykułem o trotylu na samolocie wielką debatę, dotyczącą hipotezy zamachu w Smoleńsku. Jego determinacja i odwaga pokazują, że nie ucieka on od wyzwań ale stara się dążyć do prawdy, niełatwej i często nieakceptowanej. Znajduje swoje wsparcie w żonie i dzieciach, to dodaje mu sił i nadziei, że to co robi jest dobre. Ważny wywiad i wiele treści zasługujących na publiczne zaprezentowanie.