Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książeczka wydana została w roku 1996, w związku z czym dużo zawartych w niej informacji jest już zdecydowanie nieaktualnych. Można ją czytać jako pewne świadectwo czasu, podsumowanie 5 lat sytuacji społeczno-edukacyjnej w Polsce po transformacji ustrojowej w 1989 roku – z zaznaczeniem tego, jak wiele jest jeszcze do zrobienia, żeby środowisko biblioteczne, ale i społeczeństwo w nowej rzeczywistości funkcjonowało tak, jak w zachodniej Europie czy w Stanach Zjednoczonych. Stąd nie dziwią zachwyty nad skomputeryzowaniem amerykańskich kampusów uniwersyteckich, gdzie studenci mogą pracować bez wychodzenia ze swoich pokoi; nie dziwi wysunięcie na pierwszy plan konieczności zmodernizowania technicznego polskich bibliotek, ich automatyzacji, dostosowania zbiorów do nowoczesnych wymogów, potraktowania czytelników jako konsumentów, o których trzeba zabiegać, konkurując o nich z mediami takimi, jak telewizja i wideo. Jednak dla współczesnego czytelnika, w tym również dla użytkownika lub prowadzącego bibliotekę, nie będzie w tym tekście niczego odkrywczego. Można sobie jedynie uświadomić, jak wielkie zmiany zaszły w ciągu minionej dekady, jak bardzo zbliżyliśmy się do tej stawianej na wzór zachodniej Europy, jak wiele udało się na polu bibliotek, ale i zmiany mentalności społecznej dokonać. Ale w zasadzie żadne konkretne wniosku się po tej lekturze nie nasuwają. Książeczka pełna jest ogólników, nie uchroniła się również przed pewną chaotycznością. Autorka w zasadzie jedynie sygnalizuje pewne aspekty i problemy, niż je konkretnie omawia – a szkoda. Rozdział o zależności bibliotek od polityki czy o cenzurze aż się prosił o bardziej szczegółowe opracowanie. A tak - problem rozmył się w gąszczu ogólników. Po co pisać takie książki? Żeby tylko w swoim dorobku zawodowym można było dopisać jeden tytuł więcej?