Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Francuski pisarz, oficer marynarki, członek Akademii Francuskiej. Pochodził z rodziny kalwińskich protestantów. Wychowany w głębokiej religijności, w młodości odszedł od wiary. Kształcił się w prestiżowym liceum Henryka IV w Paryżu. W 1867 wstąpił do elitarnej szkoły morskiej w Breście, gdzie odbył praktykę na szkolnym żaglowcu Borda, uzyskał stopień aspiranta i odtąd związał się z morzem jako oficer marynarki. W 1881 zyskał awans na porucznika.
Żeglował do krajów Bliskiego i Dalekiego Wschodu; m.in. w latach 1885–1891 pływał na wodach chińskich, w 1900 uczestnicząc w dalekowschodniej ekspedycji związanej z tłumieniem powstania bokserów w Chinach. W Turcji zaprzyjaźnił się z polskim prawnikiem i rządowym doradcą, Leonem Ostrorogiem. Był uczestnikiem wypraw do wysp Oceanii, Japonii, do Senegalu i Indochin. W 1906 awansowany na kapitana, przeszedł na emeryturę w 1910, powrócił jednak do służby jako ochotnik podczas I wojny światowej. Równoległe zajmował się twórczością literacką, do której tematy czerpał z obserwacji i impresji z życia na morzu, a także z bogatych doświadczeń podróżniczych. Debiutował w 1879 powieścią Azjadea (Aziyadé),która nie spotkała się z istotnym oddźwiękiem ze strony krytyki. Znaczne powodzenie odniosła dopiero następna powieść Rarahu (1880; znana też pod zmienionym tytułem Le Mariage de Loti),co stało się zachętą do dalszego tworzenia. W kolejnych latach powstały poczytne: Romans spahisa (Le Roman d'un spahi, 1881),Mój brat Yves (Mon frère Yves, 1883),Rybak islandzki (Pêcheur d’Islande, 1886),Pani Chryzantema (Madame Chrysanthème, 1887) czy kontynuacja debiutanckiej powieści – Zjawa Wschodu (Fantôme d'Orient, 1892). Jego utwory spotkały się z życzliwą krytyką m.in. Ferdinanda Brunetière’a, Anatole’a France’a, Paula Bourgeta i Julesa Lemaître’a. Przychylny odbiór jego prozy i poczytność zapewniał mu prosty i bezpośredni styl, sugestywność obrazów oraz egzotyka tła opisywanych zdarzeń. W 1891 został wybrany do Académie Française przy silnej kontrkandydaturze Emila Zoli. Pierwsze dwudziestolecie ХΧ wieku było okresem największego powodzenia i sławy pisarza, choć zrezygnował on z tworzenia powieści na rzecz wydawania zapisków z licznych podróży, poczynając od Wspomnień z Pekinu (Les Derniers jours de Pekin) w 1902 (także z Indii, Kambodży, Turcji, Persji, Palestyny, Egiptu, Maroka). W zakresie dramaturgii był współautorem przekładu szekspirowskiego Króla Leara (1904) oraz autorem 5-aktowego dramatu Judith Renaudin (1898),wystawionego w 1904 w paryskim teatrze A. Antoine'a. W dorobku twórczym pisarza jest również nie wydany dziennik (Journal) oraz niekompletnie opublikowane listy (Correspodance, 1929). Cechą impresjonistycznej twórczości Lotiego było ukazywanie egzotyki świata w nader osobistej wizji, odległej od rzeczywistości, a naznaczonej melancholizmem i poczuciem przemijania. Przenikał ją liryzm będący wyrazem przeświadczenia o nietrwałości i przemijaniu wszystkiego co ludzkie, połączonego z przekonaniem o niższości człowieka wobec bezmiaru żywotnej i wciąż odradzającej się przyrody. Liczne z jego utworów nacechowane były poczuciem tragizmu istnienia ludzkiego wraz z towarzyszącym mu lękiem przed śmiercią i przemijaniem.