Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Babią Górę widać przy dobrej pogodzie z jednego z okien domu mojej mamy, mieszkającej w małej, beskidzkiej wsi. W tej okolicy także ja przyszłam na świat i wychowałam się wśród raz budzących lęk i trwogę, innym razem znów gromki śmiech, ale zawsze fascynujących i niepowtarzalnych legend z Beskidu Żywieckiego, do którego należy przecież i wspomniany masyw górski. Słyszałam także wiele interesujących podań i opowieści m.in. o tym jak powstała Babia Góra, w której pokryty śniegiem szczyt wpatrywałam się nabożnie, przesiadując w oknie, a raczej na oknie. Jedni twierdzą, że to olbrzymka, zamieszkująca kiedyś te tereny, wysypała w to miejsce kupę kamieni, jeszcze inni, że to kochanka zbójnika, która skamieniała z żalu widząc, jak niosą jej zabitego ukochanego. W dzieciństwie uwielbiałam sobie wyobrażać, że wędruję na Babią Górę i znajduję jakiś ukryty skarb lub kwiat paproci (moja ulubiona legenda z młodych lat!),a na końcu wracam do domu i wszyscy cieszą się z mojego powrotu z takimi bogactwami. Jako nastolatka weszłam na Babią Górę i oszołomiły mnie nie tyle magiczne stwory, czy pieczary pełne złotych dukatów, co widoki. Niestety, wszystkie zdjęcia jakie z tej wędrówki posiadam, zostały zrobione aparatem fotograficznym marki KODAK, takim z kliszą, wtedy (oczywiście!) już z kolorową kliszą. Mamy na nich nieco rozmyte twarze i dawno niemodne ubrania, ale jesteśmy szczęśliwi. Tę wędrówkę powtórzę za kilka lat z moimi dziećmi. Do plecaka spakuję dodatkowo książkę pani Ceklarz. Polecam tą pozycję książkową wszystkim zainteresowanym przeszłością Polski oraz ciekawostkami dotyczącymi niewyjaśnionych wydarzeń, ukrytych skarbów i czasów, kiedy w górach na wędrowców za każdym rogiem czyhali groźni rozbójnicy.