Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hmmm... skończyłam albo raczej zmęczyłam... Tak fajnie się żarło ... i zdechło. Po pierwsze: w tomie drugim na ostatniej stronie pisze: „(…) Po chwili na wyświetlaczu aparatu pojawiły się szczegóły fotografii. (...) - A to ciekawostka! – powiedział do drzemiącej Darii. – Zobacz ten kot trzyma jakąś głowę! (...) - Pokaż – Daria przechyliła się przez oparcie, żeby lepiej widzieć. Wojtek zaczął przeglądać kolejne zdjęcia. - Spójrz tu! – krzyknął tak głośno, że zaniepokojony kierowca odwrócił głowę. Jechali właśnie serpentyną, która wiła się wśród wzgórz otaczających Santiago de Compostela.” ( str.302 ) Sięgnęłam po tom trzeci z nadzieją, że wreszcie wyjaśni się co takiego trzyma ten nieszczęsny kot. I co? I nic. Rany... może przegapiłam... ale naprawdę nic nie pisało co takiego Wojtek dojrzał na zdjęciach! Wątek urwany!!! Po drugie: Na początku nie bardzo mi się podobało, że chłopcy zdecydowali się jednak na sprzedaż zabytkowych rycin, ale potem doszłam do wniosku, że skoro miały leżeć i się marnować a chłopcy mogą podbudować swój budżet domowy... . Nie spodziewałam się jednak na co zostaną wydane pieniądze... ale cóż... Po trzecie: Kupno tego domu w Hiszpanii... kompletny absurd... Czy Wojtek z Agą chociaż widzieli wcześniej ten dom w środku? Obejrzeli go chociaż zanim kupili? Dowiedzieli się cokolwiek o życiu w tym miasteczku zanim wydali kasę?... Dużo, naprawdę dużo myślałam jak oni sobie wyobrażali życie tam? Bez pracy, z kończącą się kasą... Jak chcieli tam żyć? Szkoda tego związku Agi i Wojtka, ale może tak będzie lepiej... I tak mi to jakoś od pierwszego tomu nie pasowało. Co do domu w Villafranca... Dobrze, że skończyło się tak jak się skończyło i dom zaczął na siebie zarabiać. Co do całości serii: z tomu na tom niestety było coraz gorzej. Nie utrzymał poziomu... nawet przypadki w klinice ( to co tak mi się podobało ) go nie uratowały. Niestety jestem na: NIE. Ale dodam tylko jeden mały cytat: „ Zwierzęta może i są trudne, ale problem polega głównie na niedojrzałości ich właścicieli” ( str. 117 )