Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisana z wielkim rozmachem fascynująca historia o dorastaniu i poszukiwaniu własnego miejsca, a także o poszukiwaniu akceptacji i przynależności. O poszukiwaniu własnego stada. A przy okazji fantastyczna historia o zwierzętach; o komunikacji ze zwierzętami. O tym na ile człowiek może nawiązać kontakt ze zwierzętami, tak aby ten kontakt był dla nich akceptowalny. I o tym, że zbliżyć się do świata zwierząt można jedynie przez cierpliwość i czas poświęcony na obserwację i próbę zrozumienia. ich świata. Prawdziwego kontaktu nie da się osiągnąć ani na silę, ani szybko. I przy okazji książka pełna jest refleksji, oraz pytań o to, czy w obecnym świecie dzikość ma jeszcze swoje miejsce, i czy człowiek, obejmując wszystko w posiadanie, pozostawi jeszcze dzikości odrobinę miejsca do naturalnego, niezakłóconego funkcjonowania. Pytań o to czym jest hodowla zwierząt, czym jest ochrona przyrody, i jak powinna być realizowana. Nie ma w tej książce łatwych odpowiedzi, ale jest wiele trudnych pytań. Angielski tytuł książki "Part of the Pride: My Life Among the Big Cats of Africa " zdecydowanie lepiej pasuje do treści książki. Autor, jak wielokrotnie podkreśla w książce, nie jest żadnym zaklinaczem lwów, ani trenerem lwów, ale jest członkiem stada tych konkretnych lwow, które zna od ich dzieciństwa, a te konkretne lwy akceptują go na swoich zasadach. Polski tytuł książki " zaklinacz lwow" nijak nie pasuje do tego o czym opowiada autor. A autor, w swojej biograficznej książce, opowiada jednocześnie w jednej historii, historii swojego życia, kilka bardzo interesujących, opowieści. Mamy więc opowieść o młodym chłopaku, samotnym zagubionym, szukającym swojego miejsca w życiu. Autor opowiadając o swoim dzieciństwie i nastoletnim życiu sam przyznaje, że czuł się samotny, bardzo samotny, pomimo tego, że miał rodzinę, ale ojciec był właściwie nieobecny w jego życiu, rodzeństwo starsze, i jakby mądrzejsze, a matka zajęta pracą i ogarnięcie domu. Wtedy szukał sposobu na zapełnienie pustki, próbował różnych rzeczy, sprawdzał granice, naruszał zasady prawa, pił, imprezował, kradł, ale i obserwował zachowanie zwierząt, na początku głównie ptaków. I co jest bardzo niezwykłe w tej opowieści - autor ma żal jedynie do ojca o brak kontaktu. O rodzeństwie wypowiada się z podziwem, brata przedstawia jako bardzo porządnego i bardzo inteligentnego, oczytanego i mądrego, siostry jako miłe i opiekuńcze, a matce dedykuje ksiązkę. To siebie przedstawia jako tego złego chłopaka, który nie zachowywał się jak należy. Nie był ani grzeczny, ani porządny, ani zbyt inteligentny. Od dziecka bohater ma kontakt ze zwierzętami; z uwagi na samotność spędza wiele godzin, a nawet nocy na obserwacji gołębi. Jest obserwatorem, ale jednocześnie bardzo pragnie nawiązać wież ze zwierzętami. nie chce być tylko obserwatorem, pragnie kontaktu i przynależności. Kiedy poznaje dwa młodziutkie lwy, lata później, już jako dorosły człowiek, wciąż jest samotnym człowiekiem. Z jego opisu wynika, ze spędza przedpołudnie w pracy , potem dwie-trzy godziny z lwami, a wieczory znowu w pracy. Jest zafascynowany lwami, ale i spędza z nimi naprawdę dużo czasu. Codziennie. Nie denerwuje się o podrapania i niszczenie ubrań. Wielokrotnie to podkreśla w książce, że kontakt ze zwierzęciem wymaga czasu, przywyknięcia zwierzęcia do człowieka i człowieka do zwierzęcia, oraz że zdarzają się podrapania i podarte ubrania. Tak z sympatii. Spędza z lwami co najmniej dwie-trzy godziny dziennie. Codziennie. A potem jeszcze więcej. Obserwuje je, nawiązuje porozumienie, stara się je zrozumieć, nie stara się być treserem czy zaklinaczem, ale po prostu szuka porozumienia, więzi. I jak wielokrotnie podkreśla -reaguje na zachowanie lwów, a także później innych groźnych zwierząt, nie robi nic na siłę, wbrew woli zwierząt. Nie zmusza ich do niczego. Wielokrotnie też podkreśla i przypomina, że nie są to zwierzęta dzikie, ale w większości, oprócz jednej hieny Uno, zwierzęta urodzone w niewoli. I trzymane w niewoli. A jego celem nie jest bycie trenerem tych zwierząt, czy uczenie ich sztuczek, ale po prostu ułatwienie i urozmaicenie im życia w niewoli. Bo ich wybiegi nawet jeśli są duże, to jednak są zamknięte, a ilość bodźców -ograniczona. Więc raczej pełni on rolę , można powiedzieć, służebną, rozweselającą, urozmaicającą. A przy okazji łatwiej jest opiekować się zwierzętami, do których można podejść i podać lekarstwo, czy wyciągnąć kleszcza, czy poprosić o przejście do innego miejsca. Jest to tez wspaniała opowieść o tym jak należy budować kontakty ze swoimi zwierzętami, i dbać o te kontakty, a także o dobrostan naszych zwierząt. Ludzie trzymają w mieszkaniach czy w domach, czyli tez w zamknięciu koty czy psy, czy inne zwierzaki. Dobry kontakt z nimi wymaga czasu i cierpliwości, obserwacji i budowania więzi. Nie wystarczy wrzucić jedzenia do miski. Trzeba codziennie powoli, spokojnie i cierpliwie obserwować i uczyć się kontaktu, i mowy ciała posiadanego zwierzaka. Wiadomo, że kot czy pies to nie lew czy hiena, ale skoro można nawiązać przyjazny kontakt z lwem czy hieną, na-pewno można też z wlanym psem czy kotem. Autor bardzo, bardzo interesująco opowiada o zwyczajach zwierząt, którymi się opiekuje, przede wszystkim lwów czy hien. O ich wzajemnych układach, budowaniu stada, języku ciała, walce o przywództwo. O tym jak budować zaufanie we wzajemnej relacji, a kiedy odpuścić. Bo trzeba tez umieć odpuścić, wycofać się ; trzeba być bacznym obserwatorem. Autor opowiada o sytuacjach, kiedy nie odpuścił, analizuje popełniane wtedy błędy. Świetnie pisze o hienach. Stara się je przedstawić w bardzo korzystnym świetle, ale jednak prawdziwie. Jest o tez bardzo interesująca książka o Afryce. Autor urodził się w Johannesburgu w RPA, i większości życia, oprócz krótkiego wyjazdu do Wielkiej Brytanii spędził w Afryce. I jest zafascynowany Afryką, jej przestrzeniami, przyrodą, słońcem. ,ale patrzy na Afrykę racjonalnie, tak jak racjonalnie patrzy na lwy, hieny i inne groźne zwierzęta. Tak jak pisze o przestępczości w RPA, tak tez pisze o tym, że nawet oswojony lew może zagryźć człowieka, a hiena bez trudu odgryźć rękę czy nogę. Tak więc, mimo okropnego polskiego tytułu, książka jest naprawdę warta przeczytania. Nie ma w książce żadnego zaklinania lwów, ani pseudo disneyowskich tekstów, ze lew to taki większy kotek i mruczy. I w sumie każdy może pogłaskać, jeśli chce. Zaczął się jakby nowy okres w kontaktach ludzi ze zwierzętami. Ludzi jest coraz więcej, i terenów przez nich zajętych tez jest coraz więcej, a terenów pozostawionych zwierzętom własciwie już nie ma . Jeśli chcemy zachować zwierzęta, żywe, chociaz w niewoli trzeba przeorganizować myślenie o nich i komunikacje z nimi. Musi być ta komunikacja akceptowalna tez dla zwierząt. Dodatkowo w książce są przepiękne zdjęcia autora z lwami i hienami.