Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marie Antoinette pokazana nie jako postać z podręczników historii, a normalna kobieta, żona, matka i kochanka. Człowiek z krwi i kości, który wcale nie jest takim krwiożercą, jak przedstawiała ją ówczesna propaganda i starsze podręczniki historii. To kobieta wrażliwa, delikatna i współczująca, tak odbierali ją ludzie z jej otoczenia (wstępując na szafot nadepnęła na nogę kata, za co przeprosiła go tłumacząc, że zrobiła to niechcący) i także oddana rodzinie. Staje się ofiarą rewolucji, jak i prawie wszyscy arystokraci, którzy w porę nie opowiedzieli się po stronie reform. A że była przyzwyczajona do wygód i zbytków... to tak żyła, kronikarze odnotowali jednak, że zawsze wspierała biednych, przesyłając spore datki na rzecz funduszy i schronisk dla najuboższych. Historia odnotowała także jej gest, gdy podczas polowania stratowano chłopa, troskliwie zajęła się jego rekonwalescencją, przesyłając doktora do poszkodowanego człowieka i posyłając posiłki, a także sakwę pełną luidorów. Mam poczucie krzywdy, która niezasłużenie spotkała Antoninę i jej męża Ludwika. Nie byli dobrymi politykami, ale nie byli też złymi ludźmi, nie zasługiwali na tak straszne męki, strach i taką śmierć.