Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oto ojciec bohatera popełnia samobójstwo, zgnębiony przez potężnego przeciwnika trzęsącego całą Islandią. Teraz młodzieniec wkracza na drogę vendetty, hodując w sobie ambitne plany zniszczenia niecnego wroga. Niestety, jest on strasznym nieudacznikiem i niewiele z tych jego ambitnych planów wynika. Snuje się to tu to tam, wpada w bezsensowne kłopoty i obmyśla spiski, kompletnie oderwany od rzeczywistości, głuchy i ślepy na swe ograniczenia i mizerne możliwości wpłynięcia na cokolwiek. Z czasem zaś już chyba do reszty mu odbija. Jako że tego nieszczęsnego wykolejeńca śledzimy w narracji pierwszoosobowej, męczymy się z nim srodze. W tym przypadku mam wrażenie, że dużo lepiej by było jakbyśmy mieli do czynienia z wszechwiedzącym narratorem, który by z zewnątrz opisywał urojenia bohatera i jego krucjaty, mogło by wówczas z tego wyjść nawet interesujące stadium psychiki człowieka nie potrafiącego mierzyć sił na zamiary na tle środowiska islandzkiej finansjery, miast tego jednak siedzimy niejako w jego głowie i szybko mamy go dość. Dość ciekawy to przypadek: im dłużej czytałem tym większą niechęcią darzyłem nieszczęśnika, a ciężko czytać książkę z perspektywy kogoś, kto zwyczajnie denerwuje. Nie mogę polecić.