Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Swojsko, wesoło, refleksyjnie... Chwilami przypominało mi to prozę Pilipiuka, a czasem znów Redlińskiego. Zdaję sobie jednak sprawę, że takie przaśne klimaty nie wszystkich zachwycają 😉 Nie ma jednego bohatera tych opowiadań. Jest nim cała wieś, Chruściel, gdzieś na białostoczcyznie, a właściwie jego mieszkańcy. Kierownik szkoły Nowicki z żoną i dziećmi, rodziny Plichtów, Śmiglów, Gąsiorów, Szurmiejków i innych. Jest też duch dawnego dziedzica, który doprowadza chłopów do zguby. Rzecz dzieje się w bliżej nieokreślonych czasach PRL-u, choć po szczegółach można zorientować się, że chodzi o lata 70., czyli czasy mojego dzieciństwa. Co Wam powiem, to Wam powiem, ale Wam powiem... Moi dziadkowie mieszkali w takim "Chruścielu", tyle, że pod Łodzią. Czytając te opowiadania, czas się dla mnie cofnął i znów miałam 10 lat, znów spędzałam wakacje z dziadkami. Biegałam boso po szlace (też nie było porządnej drogi ani autobusu). Z babcią chodziłam do sąsiadów, słuchałam ich bajania, plotek, zabobonów, opowieści o duchach i dziwach wszelakich, słowem życiowych mądrości. Z dziadkiem zbierałam grzyby i obserwowałam, jak spod jego ręki wychodzą miotły z brzozowych gałęzi. Sąsiedzi odwiedzali dziadka, oczywiście z flaszeczką 😉 Taka słodko-gorzka prawda o ludziach z tamtych lat, o ich mentalności, moralności, zwyczajach, swoistym poczuciu humoru i honoru, braku zaufania do obcych... Opowiadania czyta się z uśmiechem na ustach, ale gdzieś w głębi jest drugie dno. Dopada jakaś refleksja, zaduma nad czasami, które już dawno minęły...