Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zazwyczaj nie sięgam po książki historyczne z rodzaju "życie codzienne...", bo - porównując do ekonomii ;) - interesuje mnie raczej historia w skali makro a nie mikro. Ale wojny XVII wieku w Rzeczpospolitej to był jeden z moich ulubionych okresów na lekcjach historii, pasja zaszczepiona jeszcze przy pierwszej lekturze sienkiewiczowskiej Trylogii... Zatem książka Srogosza ukazująca od podszewki funkcjonowanie armii koronnej i litewskiej w tamtych czasach zaciekawiła mnie na tyle, że postanowiłam po nią sięgnąć. Autor już w pierwszym rozdziale ma zagwozdkę, jak o tej historii opowiadać - z naukowego punktu widzenia, który nie trafi do nikogo poza innymi historykami, czy może próbować trafić do szerszego grona czytelników, unikając zbyt naukowego podejścia? Próbował połączyć obie te metody, wyszło mu to całkiem nieźle, choć rozdział rozdziałowi zdecydowanie nierówny. W "Życiu codziennym żołnierzy..." poruszane są różne tematy, a przez samo życie codzienne autor rozumie tylko czas spędzony w wojsku, do tego co poza nim są jedynie krótkie nawiązania. Często odnosiłam też wrażenie, że Srogosz się powtarza w kolejnych rozdziałach, po raz drugi czy trzeci pisze o tym samym, co czasem zaczynało już mnie nudzić. Wtedy jednak - jakby dla urozmaicenia - trafiały się dużo bardziej wciągające rozdziały i znów zaczynało mi się dobrze czytać. Bo mam wrażenie, że to, na ile wciągająca była dana część, zależało jakby mniej od stylu autora, ale po prostu od wybranej tematyki. Wątki dotyczące śmierci, prób leczenia czy dostania się do niewoli były ze względu na samą tematykę dużo ciekawsze niż to, co ci żołnierze jedli. Zdecydowanie nie jest to lektura do poduszki czy na urlop. Trzeba się interesować historią, najlepiej historią danego okresu i nie mogą nas odstraszać bardzo szczegółowe opisy ;). Dla mnie ta lektura była ciekawym uzupełnieniem Sienkiewicza, ukazującym, że nie wszystko było tak piękne, jak to w tych książkach wyglądało... :)