Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy możemy powiedzieć, że spotkaliśmy kogoś naprawdę? Po przeczytaniu „Koncertiny” odpowiedź na powyższe pytanie wydaje się jasna. Należałoby stwierdzić, że nigdy nie możemy być pewni, czy napotkany człowiek, jest tym, za kogo go uważamy albo za kogo sam się podaje. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. W przypadku „Koncertiny” otrzymujemy wiele perspektyw, przy czym podstawą każdej z nich są osobiste doświadczenia autora z dotychczas odwiedzonych miejsc oraz poznanych ludzi. Na pierwszy plan w tej książce wysuwa się spotkanie z syryjskim rodzeństwem z ośrodka dla uchodźców nieopodal polsko – białoruskiej granicy. Andrzej Muszyński pozwala im być sobą, mówić, chwilami milczeć. Tylko od Sarwat i Talala zależy, czy zamierzają zabrać głos we własnej sprawie. Literacki reportaż, który przypomina mi zapiski z dziennika, zawiera wiele przemyśleń w uniwersalnych kwestiach. Wcześniejsze podróże autora oraz niepowodzenie w uzyskaniu zezwolenia na przyjazd do Syrii, pozwalają stwierdzić, że ludzie są dobrzy i źli. Tylko tyle, a może aż tyle, skoro tak prostej refleksji poświęcono niemal całość „Koncertiny”, która uderzyła w niektóre z moich czułych punktów.