Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem fanką fantastyki, a raczej jej entuzjastką, w porywach. Poza tym wolę sięgać gwiazd i dlatego bardziej do gustu przypadł mi "Gwiezdny wędrowiec" tegoż Autora. Natomiast w "Zamienionych życiach" Rafaello Morgan większą wagę przyłożył do strony psychologiczno-socjologicznej przedstawionych zdarzeń oraz ułomnej ludzkiej natury, a dopiero w dalszym planie dostrzega się odległą, technicznie przekształconą ludzkość. Owszem, wszystko rozgrywa się na obcej planecie, która nawet przypomina Ziemię, choć na początku przybywający tu kolonizatorzy woleli się odgrodzić sztucznym miastem, zapewniając sobie nie tylko bezpieczeństwo, ale i izolacje. W ten sposób tworzą się dwa światy. Jeden bardziej cywilizowany, a jednocześnie sztuczny, bazujący na zdobyczach techniki, zbudowany w przestrzeni miejskiej i drugi należący do koczujących w dzikiej strefie planety, żyjących w zgodzie z przyrodą, która ich karmi i dostarcza niezbędnych materiałów do przetrwania. Tym, co łączy oba środowiska, to zamienione noworodki, będące kroplą inności w swoich cywilizacjach. Tak sobie myślę, że z książki mającej trzysta stron można by wyłuskać najważniejsze i pozostawić z tego spore opowiadanie. Zbyt wiele jest tu powtórzeń tych samych kwestii, a jedynie w nowej sytuacji, co i tak niczego do historii nie wnosi, zaledwie odwleka zakończenie. Poza tym nie ma końca zdziwienie uczestników wyprawy z Polis, co do egzystencji w dzikich strefach planety, że tak można żyć nie zakłócając równowagi ekosystemu i do tego bez technicznych nowinek. Przez to wkrada się monotonia i znów zyskujemy jedynie powtarzanie podobnych sekwencji w dialogach czy przemyśleniach postaci. Do mnie "Zamienione życia" przemawiają jako filozoficzne i socjologiczne studium człowieka. Morgan pokazuje, że zdobycze techniczne, medyczne nie są w stanie zastąpić zdrowego rozsądku, współodczuwania i egzystencji w harmonii z naturą. I na tym poziomie książka jest przekonująca, za to jako lektura sci-fi już nie porywa. Stąd też taka ocena pół na pół, bo i zdecydować mi się trudno było na jednoznaczność, czy dobra czy tylko taka sobie.