Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W roku dedykowanym Wisławie Szymborskiej nie mogło zabraknąć na naszym blogu książki Michała Rusinka „Szalik. O Wisławie Szymborskiej dla dzieci”. To, co urzekło nas w tej książce, to pokazanie życia noblistki bez patosu, z przymrużeniem oka. Nikt nie mógł zrobić tego lepiej niż sam sekretarz poetki. Z książki dowiecie się między innymi: kto najbardziej kibicował małej Ichnie w pisaniu, kim Wisława chciała zostać w dzieciństwie, jak poszukiwała własnego stylu, czym wyróżniał się dom przy Krupniczej oraz co to za dziwny twór literacki – lepieje. Okazuje się, że o życiu można opowiadać na różne sposoby. Wierszem, prozą, wystarczy z dziecięcą ciekawością przyglądać się światu. Tak robiła to Szymborska – z jednej strony poważna starsza pani i poetka, a z drugiej dziewczynka skłonna do żartów i psikusów. Wystarczy przeczytać kilka wierszy poetki, żeby się przekonać jak bawi się słowem, manipuluje nim, zaskakuje błyskotliwością. Czuć w nich radość z pisania. Skąd noblistka czerpała pomysły? Otóż z wnikliwej obserwacji codzienności, albo ze snów. Niekiedy pomysły przychodziły pod wpływem lektury – poetka bardzo dużo czytała, a także z rozmów ze znajomymi i nieznajomymi. Książka Michała Rusinka zachwyca koncepcję graficzną, którą zawdzięczamy Joannie Rusinek (prywatnie siostrze autora). Ilustracje podkreślają charakter twórczości poetki. Szymborska może być przykładem talentu, ale też odwagi w podążaniu za swoją pasją. Nie zniechęciły jej ani kłopoty z ortografią ani brak wsparcia bliskich osób. Jakby wiedziała, że do tego potrzeba czasu, a najlepsze wiersze są dopiero do napisania, kiedy wypracuje się swój styl i zdobędzie umiejętności. Mam wrażenie, że czytanie poezji i szukanie własnych interpretacji jest dzisiaj nie lada wyzwaniem. Jak zachęcić najmłodszych do sięgania po wiersze? Może pokazując im historię życia naszej noblistki? A może pochylając się nad jednym z utworów, doszukując się prawdziwych skarbów ukrytych pod powierzchnią zwykłych słów? Nie pamiętam biografii, z której chłopcy wynieśli tak wiele, jak z tej publikacji. Myślę, że frajdę z czytania książki będą mieli również dorośli. I koniecznie zagrajcie w zielonego trupa – wymysł samej poetki. Opis zabawy znajdziecie na stronie 60 😉