Najnowsze artykuły
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński6
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać7
- Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”LubimyCzytać1
- Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułówLubimyCzytać2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Michał Bron
2
6,1/10
Pisze książki: historia
Urodzony: 01.01.1909Zmarły: 17.10.2008
Michał Bron (ur. 1 stycznia 1909, zm. 17 sierpnia 2008) – pułkownik Wojska Polskiego, oficer polskiego wywiadu wojskowego (Oddziału II Sztabu Generalnego LWP).
Urodził się w Warszawie, w rodzinie lekarza dentysty Bronsteina. Po wybuchu I wojny światowej wraz z całą rodziną znalazł się na Ukrainie, powrócił do Polski w 1921. Był członkiem harcerskiej organizacji żydowskiej Haszomer Hacair. W 1929 wyjechał do kibucu w Palestynie. W 1931 wstąpił do Komunistycznej Partii Palestyny. Za działalność w niej był kilkakrotnie aresztowany, spędzając łącznie w więzieniach 3 i pół roku. W latach 1936-1939 brał udział jako ochotnik w toczącej się wówczas w Hiszpanii wojnie domowej (zob. Hiszpańska wojna domowa) pomiędzy wojskami rządowymi i rebeliantami dowodzonymi przez generała Francisco Franco. Pełnił tam funkcje: komisarza politycznego kompanii, dowódcy batalionu oraz w stopniu kapitana, szefa wydziału operacyjnego 129 Brygady Międzynarodowej pod dowództwem Wacława Komara. Po zakończeniu walk został osadzony w obozach: Gurs, Vernet i Djelfa (Algeria). W okresie od 10 października 1943 do 6 kwietnia 1944 zastępca dowódcy 5 Pułku Piechoty do spraw polityczny wychowawczych, w 1945 przez jakiś czas służył w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego na stanowisku szefa Wydziału Wychowania Kadr KBW. W lutym 1946 wysłany jako attaché wojskowy do Belgradu; po powrocie do kraju w 1948 rozpoczął służbę w wywiadzie wojskowym (Oddział II SG LWP). Od lipca 1948 zastępca szefa Wydziału I Oddziału II SG WP, w kwietniu 1949 szef. W październiku 1950 słuchacz kursu doskonalenia dowódców przy Akademii Sztabu Generalnego i od września 1951 szef Wydziału Operacyjnego Sztabu 8 Korpusu Piechoty w Olsztynie. Następnie od kwietnia 1952 redaktor naczelny "Myśli Wojskowej". Aresztowany niespodziewanie 11 listopada 1952, wyszedł na wolność 30 listopada 1954; od lutego 1955 zastępca redaktora naczelnego "Nowych Czasów". W kwietniu 1957 ponownie wyjechał jako attaché wojskowy do Belgradu; po powrocie w 1959 zwolniony z wywiadu wojskowego (od 1951 Zarządu II SG WP). W 1984 wyjechał na stałe do Szwecji. Autor kilku książek o wojnie w Hiszpanii oraz autobiograficznych. Zmarł w Upsali.
Urodził się w Warszawie, w rodzinie lekarza dentysty Bronsteina. Po wybuchu I wojny światowej wraz z całą rodziną znalazł się na Ukrainie, powrócił do Polski w 1921. Był członkiem harcerskiej organizacji żydowskiej Haszomer Hacair. W 1929 wyjechał do kibucu w Palestynie. W 1931 wstąpił do Komunistycznej Partii Palestyny. Za działalność w niej był kilkakrotnie aresztowany, spędzając łącznie w więzieniach 3 i pół roku. W latach 1936-1939 brał udział jako ochotnik w toczącej się wówczas w Hiszpanii wojnie domowej (zob. Hiszpańska wojna domowa) pomiędzy wojskami rządowymi i rebeliantami dowodzonymi przez generała Francisco Franco. Pełnił tam funkcje: komisarza politycznego kompanii, dowódcy batalionu oraz w stopniu kapitana, szefa wydziału operacyjnego 129 Brygady Międzynarodowej pod dowództwem Wacława Komara. Po zakończeniu walk został osadzony w obozach: Gurs, Vernet i Djelfa (Algeria). W okresie od 10 października 1943 do 6 kwietnia 1944 zastępca dowódcy 5 Pułku Piechoty do spraw polityczny wychowawczych, w 1945 przez jakiś czas służył w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego na stanowisku szefa Wydziału Wychowania Kadr KBW. W lutym 1946 wysłany jako attaché wojskowy do Belgradu; po powrocie do kraju w 1948 rozpoczął służbę w wywiadzie wojskowym (Oddział II SG LWP). Od lipca 1948 zastępca szefa Wydziału I Oddziału II SG WP, w kwietniu 1949 szef. W październiku 1950 słuchacz kursu doskonalenia dowódców przy Akademii Sztabu Generalnego i od września 1951 szef Wydziału Operacyjnego Sztabu 8 Korpusu Piechoty w Olsztynie. Następnie od kwietnia 1952 redaktor naczelny "Myśli Wojskowej". Aresztowany niespodziewanie 11 listopada 1952, wyszedł na wolność 30 listopada 1954; od lutego 1955 zastępca redaktora naczelnego "Nowych Czasów". W kwietniu 1957 ponownie wyjechał jako attaché wojskowy do Belgradu; po powrocie w 1959 zwolniony z wywiadu wojskowego (od 1951 Zarządu II SG WP). W 1984 wyjechał na stałe do Szwecji. Autor kilku książek o wojnie w Hiszpanii oraz autobiograficznych. Zmarł w Upsali.
6,1/10średnia ocena książek autora
5 przeczytało książki autora
6 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Wojna hiszpańska 1936-1939 Michał Bron
6,8
stosunkowo niezła rzecz. Pisząc "stosunkowo" mam na myśli stosunki w PRL oraz fakt, że od wydania książki minęło ponad 60 lat. Biorąc to pod uwagę i w przypływie dobrej woli, można pracę uznać za dającą się przeczytać. A bez dobrej woli, bez kontekstualizowania i stosując normalne rygory recenzenckie, książkę trzeba uznać za niemal bezwartościową. Wezbrana rzeka ideowego bełkotu oraz pozbawionej zupełnie krytyki źródeł narracji historiograficznej.
Jeśli już nawet odfiltrujemy dyrdymały o walce z faszyzmem, bojownikach o demokrację itede itepe, to dalej mamy problem. Bron pisze wyłącznie w oparciu o dabrowszczackie materiały, czyli głównie wspomnienia i trochę statystyki, zebrane przez dąbrowszczacką sekcję ZBOWID. Co każe postawić pytanie o wiarygodność, reprezentatywność i kompletność. I odpowiedzieć, że są one bardzo marne, niemal żadne.
Czy ktoś oczekuje, że piszący po wojnie swoje wspomnienia Dąbrowszczak opisze chaos, bezhołowie, niekompetencję, terror, defetyzm, walki wewnętrzne, sekciarstwo we własnych szeregach? Czy raczej przedstawi hagiograficzną opowieść o dzielnych ideowcach? Na takich właśnie wspomnieniach oparł się Bron.
Przykładem kwestia żydowska. W PRL bardzo nie po linii było eksponować udział Żydów wśród Dąbrowszczaków, więc mało ich jest we wspomnieniach i opracowaniach. A jeśli są, to w duchu proletariackiego braterstwa. Tymczasem opracowania które ukazały się w ostatnich latach na Zachodzie i w Izraelu mówią, że nie brak było antysemityzmu czy przynajmniej tarć i konfliktów na tym tle.
Jaka książka o historii militarnej rzecz również mało wartościowa. Nie mamy OdB, stanów, struktur, składów, przeglądu uzbrojenia, analizy taktyki, czyli tego czego normalnie oczekujemy w tego typu pracach. Są co najwyżej elementy tego wszystkiego, fragmentaryczne i niekoniecznie wiarygodne (zważywszy np. całkowity brak dostępu do dokumentów strony przeciwnej).
Mimo wszystko, jest to chyba najbardziej rzeczowa książka o Dąbrowszczakach, przewyższająca pod tym względem nawet pisane 20 lat później prace Wyszczelskiego. Przede wszystkim mamy tu kilka zestawień, imiennych list i liczb (np. s. 113, że pod Brunete poległo 121, rannych było 320 a zaginęło 50). Z tej książki czerpali potem wszyscy kolejni bajarze opowiadający dąbrowszczackie klechdy, od wspomnianego Wyszczelskiego w latach 1980-tych po Ciszewskiego w latach 2010-tych.
Pozostaje cokolwiek zdumiewające, że Dąbrowszczacy do dziś nie doczekali się solidnej, naukowej monografii. W pozbowidowskich archiwach są dziesiątki metrów dokumentów, głównie akt osobowych ale także wspomnień i amatorskich opracowań. Trochę rzeczy jest dostępnych przez internet w cyfrowym moskiewskim RGASPI. Ochłapy są w CDMH w Salamance. Może coś się da wyłuskać z setek książek obcojęzycznych o BM. A jeśli jest za mało, żeby napisać wielostronną i kompletną monografię, to może przynajmniej analiza prosopograficzna: trzeba tylko przebić się przez kilka tysięcy teczek osobowych. Owszem, robota na kilka lat - ale czy nie czas na nią, bo minęły już 84 lata a nadal musimy zadowolić się ramotami typu Bron czy współczesną propagandą typu Ciszewski czy Galdamez.