Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy biorę książkę do ręki, prawie nigdy nie czytam opisów na okładce. Z jednej strony opisy te często za dużo zdradzają, lub niepotrzebnie wprowadzają zamieszanie i zniechęcają do dalszej lektury, a z drugiej...lubię tę nutkę niepewności i zaskoczenie po kilku stronach książki. Podobnie, mile zaskoczyła mnie niepozorna, bo licząca zaledwie 145 stron, publikacja Hakana Lindquista, „Mój brat i jego brat”. Rozumiem też, że są tacy, którzy chcą wiedzieć o czym jest książka. Spieszę więc z pomocą. Dokładnie 502 dni dzieli ostatni dzień życia Paula i Jonasa, dwóch braci, z których pierwszy nie żyje. W rodzinie Jonasa pamięć o Paulu jest wciąż żywa i stale wywołuje płacz matki i pewne skrępowanie ojca. Mimo trudności, Jonas stara dowiedzieć się jak najwięcej o swym nieżyjącym bracie, po którym zostały pamiątki w postaci głównie zdjęć. Pierwszy trop znajduje w kieszeni kurtki Paula, którą przypadkowo odkrywa na strychu domu. Ogromna ciekawość i chęć poznania jak najlepiej brata, doprowadza go do informacji o których nawet jego rodzice nie wiedzieli... Bohaterami tej - właściwie - noweli są tylko cztery osoby. Jonas wraz z dwójką rodziców oraz przyjaciel domu – Daniel, który jako postać drugoplanowa jest chyba z nich wszystkich najbardziej charakterystyczny i wyrazisty. Samotny alkoholik z problemami zdrowotnymi uwielbia towarzystwo Jonasa, tak jak kiedyś Paula. Długo opiera się bolesnym wspomnieniom i boi się o nich mówić, jednak pod namową przyjaciela w końcu im ulega... Z drugiej strony, Paul jest wciąż żywy w pamięci rodziny i wywoływany niczym duch w trakcie sesji. Jonas podczas odkrywania jego najskrytszych tajemnic czuje skrępowanie, a przecież dla nieżyjącego brata powinno być to obojętne. Czy na nowo odkryta historia, która zdarzyła się kilkadziesiąt lat temu, powinna być ze wstydem chowana do szuflady, jak znaleziony pamiętnik młodszej siostry? To, co jest zaskakujące i ogromnym plusem tej historii to skomplikowane treści przedstawione w bardzo prostej formie. Rzadko zdarza mi się czytać sceny seksu bez uśmiechu z zażenowania i politowania zarazem. Patos, w który często popadają autorzy jest niepotrzebny i ciężki do „przełknięcia”. Lindquist tak doskonale przedstawił krępujące wydarzenia w skromny, ale zarazem piękny sposób, że powinien być wzorem do naśladowania dla innych pisarzy. Dla mnie książka jest niezwykle urzekająca i zachwycająca mimo dużej przewidywalności zdarzeń. Polecam każdemu, kto nie boi się trudnych, a zarazem odważnych tematów.