Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Do "Opowieści buddyjskich" Ajahna Brahma podchodziłem z odrobiną sceptycyzmu (cum grano salis),ponieważ nie mam pełnego zaufania do zachodnich wyznawców buddyzmu. Ta niezwykła droga życia (czy też system filozoficzno-religijny) jest tak ściśle związana z orientalnym postrzeganiem rzeczywistości, z kulturą Indii, Japonii czy Chin, że trudno mi zaakceptować Anglika w roli buddyjskiego nauczyciela. Moje obawy tylko częściowo się potwierdziły. Autor po ukończeniu studiów w Cambridge opuścił Europę, by wieść życie skromnego mnicha w tradycji Therawady (Tajskiej Tradycji Leśnej) – w Tajlandii. Po latach przeniósł się do Australii, w okolice Perth, gdzie został opatem klasztoru Bodhinyana. Taka biografia dodaje mu wiarygodności. Przekaz Brahma różni się jednak od przekazu azjatyckich mistrzów. Jego forma jest bardziej frywolna, a mniej subtelna, skupiona. Brakuje nieco głębi i eleganckiej prostoty, cechujących styl Thicha Nhata Hanha czy D.T. Suzukiego. Niektóre przykłady i żarty wydają się trywialne. Nie znaczy to, że książka nie ma zalet. Wartość nadają jej klasyczne dżataki i przypowieści, praktyczne porady duchowe, a także kilka zabawnych anegdot z życia mnichów. Brahm pisze o miłości, szczęściu, cierpieniu, wolności, współczuciu, spokoju. Czyni to w sposób przyjazny dla czytelnika. Lektura "Opowieści…" nie jest czasem straconym. Na zachętę przytaczam kilka wynotowanych myśli oraz streszczenie opowiastki „Pomiędzy tygrysem a wężem”. Sentencje 1) Czy zauważyłeś, że w naszej kulturze tych, którzy odpoczywają w spokoju można znaleźć jedynie na cmentarzu? 2) Chwila czystej rozpaczy otwiera wrota mądrości, wrota, których nigdy nie widzimy w codziennym życiu. 3) Ten, kto wie, nie mówi. Ten, kto mówi, nie wie. 4) Jeśli ktoś nazwie cię głupcem, jedyną przyczyną twojego zdenerwowania może być pewność, że ta osoba ma rację. 5) Mnichów nie interesują romanse przy świecach. Zajmują się zapalaniem świateł rzeczywistości. „Pomiędzy tygrysem a wężem” Człowiek ucieka przed tygrysem. Widzi studnię i do niej wskakuje. W studni nie ma jednak wody. Jest za to wąż. Człowiek chwyta się korzenia: jest milimetr za nisko dla tygrysa (który z góry napiera łapami) i milimetr za wysoko dla węża wijącego się w dole. Wisi. Na domiar złego biała i czarna mysz zaczynają przegryzać korzeń. Nagle z góry spadają krople miodu. Człowiek wyciąga język i smakuje miód w tej tragicznej sytuacji. Okazuje się, że na drzewie przy studni był ul. Tygrys zapierał się o to drzewo, wkładając łapy do studni. Potrząsnął nim i z ula spadły krople miodu. W końcu nadgorliwy tygrys wpadł do studni, przeleciał obok człowieka, runął na węża i go zabił, sam skręcając kark. Człowiek, który przeczekał najgorsze, teraz musiał przejąć inicjatywę i wydostać się ze studni. Droga była już wolna.