Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) Głównymi bohaterami opowieści jest para młodych ludzi, właściwie nastolatków. On ma na imię Celestin, ona Leila. W momencie rozpoczęcia opowieści są oddaleni od siebie pięć lub sześć tysięcy kilometrów. Dla obojga opowieść zaczyna się w tym samym miejscu: od sceny ucieczki. On ucieka z rodzinnej wioski, położonej gdzieś w Afryce Środkowej, ma wówczas osiem lat, zabiera ze sobą siostrę – Kudi. Idą na północ. Jak możemy się dowiedzieć od narratora: „Właściwie Celestin nigdy tak naprawę nie wyjaśnił, dlaczego opuścił swoją wioskę… Jednego dnia mówił, że zrobił to, by ustrzec swoją siostrę przed ceremonią obrzezania… Innego pisał, że uciekli przed swoim papciem”. Widać, powód nie jest ważny. Znaczące są wydarzenia, miejsca oraz napotkani ludzie, z którymi styka się podczas swojej kilkuletniej wędrówki bezdrożami Czarnego Lądu. Ona mieszka w Europie, prawdopodobnie we Francji lub Hiszpanii, jej rodzice to imigranci z Maroka. Dziewczyna buntuje się przeciwko skostniałym, tradycyjnym normom panującym w muzułmańskiej rodzinie. Jest wrażliwa – rytualny ubój świątecznego baranka kończy się torsjami w toalecie. Zamiast takhlili chciałaby nosić krótkie spódniczki i spodnie, wychodzić i wracać do domu o dowolnych porach, czytać wybrane przez siebie książki, palić papierosy. Mówiąc w skrócie: chciałaby być wolna. To wewnętrzna potrzeba uwolnienia się spod władzy rodziców, środowiska, patriarchalnej kultury i religii, pchnęła ją do ucieczki z domu. Chciała być samodzielna, w końcu ma już siedemnaście lat. Zdecydowała się wyjechać do Maroka, odwiedzić rodzinną wioskę, w której nadal mieszkają wujowie i dziadek. Najpierw wylądowała w Tangerze. A potem ruszyła dalej… (...) Wydawać by się mogło, że Bar starego francuza jest historią o nastolatkach na gigancie. Bezsprzecznie, ucieczka jest głównym motorem postępowania obu bohaterów. Nie jest to jednak ucieczka przed czymś lub od kogoś. Bliższe prawdzie będzie określenie, że oboje uciekają do czegoś, że gonią za czymś. Podróżują, by poznać świat, by jak najwięcej go wchłonąć w siebie. (...) "Ale czy rzeczywiście myślicie, że szczęście można znaleźć w Ameryce, a nieszczęście w Afryce? Albo szczęście w Niebie, a nieszczęście na Ziemi? Albo w mieście, a nie na pustyni? (…) Nie, to nie życie się zmienia, tylko wędrowiec”. Wbrew pozorom, powyższy cytat nie pochodzi z prozy Paula Bowlesa. Wypowiada je narrator „Baru…”, który jest prawdziwym mistrzem opowieści, genialnym gawędziarzem, gotowym opowiedzieć historię Celestina i Leili każdemu, kto jest gotów jej wysłuchać. Ponieważ wartość opowieści zależy bowiem od tego, kto ją opowiada. Stary Francuz pełni rolę hakawatiego i, pośrednio, jest także głównym bohaterem, ukrywającym się za opowieścią. (...) - - - cały tekst można przeczytać tu: http://dybuk.wordpress.com/2014/11/07/bar-starego-francuza/