Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Minęło 10 lat od momentu wyemitowania na antenie BBC pierwszego odcinka „Latającego cyrku Monty Pythona” zanim przyszłam na świat. Minęło pewnie kolejnych 15 (albo i więcej) zanim obejrzałam pierwszy odcinek i przepadłam z kretesem. W Pythonach kochałam wszystko – od dziwacznego akcentu, przez mało przystojne facjaty, aż po humor, którego w znacznej części nie rozumiałam. Nie przeszkadzało mi to zaśmiewać się jednak do łez z teorii Anne Elk (miss) czy marzyć o wyprawie na oba szczyty Kilimandżaro. Martwa norweska błękitna przyprawiała mnie o czkawkę ze śmiechu, poznałam kilka nazw serów i nauczyłam się nie ufać rozmówkom – szczególnie węgierskim, a kiedy ostatnio w modę weszli mężczyźni drwaloseksualni, nuciłam pod nosem „I’m a lumberjack and I’m okey. I sleep all night and work all day”. Kiedy pod koniec 1999 roku dotarła do mnie informacja o śmierci Tomasza Beksińskiego – myślałam o niej tylko przez pryzmat Monty Pythona. Kilka tygodni temu w moje ręce wpadła książka Wydawnictwa Bukowy Las zatytułowana „Wszystkiego, co ważne* dowiedziałem się od Monty Pythona”. Nie mogłam po nią nie sięgnąć. Spodziewałam się, że książka będzie zawierać opisy poszczególnych skeczy i próby ich wyjaśnienia, ale zaraz na wstępie dowiedziałam się, że: Najważniejszym celem tej książki n i e jest opowiadanie, dlaczego skecze Monty Pythona są śmieszne. One po prostu takie s ą. I już! Książka opisuje Monty Pythona jako fenomen w świecie telewizji, fenomen, który niestety nie doczekał się kontynuatorów. Autorzy dość szczegółowo wyjaśniają źródło zarówno popularności, jak i brak spadkobierców. W każdym z kolejnych rozdziałów starają się ukazać na czym zasadzał się komizm Johna Cleesa i jego kompanów. Wyjaśniają co leżało u podstaw humoru Pythonów, nie psując jednak nikomu przyjemności oglądania skeczy. Dodatkowo sama książka pełna jest humoru i absurdu oraz drobnych mrugnięć w kierunku czytelnika. Książkę polecam wszystkim, którzy tak, jak ja nigdy nie spodziewali się hiszpańskiej inkwizycji, chcieli zostać Ministrem Głupich Kroków, czy byli gotowi umrzeć, żeby tylko usłyszeć najzabawniejszy dowcip świata. Książkę czyta się długo. Bo co chwilę trzeba obejrzeć jakiś skecz na youtubie.