Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam szczerze, że czytanie było niekiedy drogą przez męki. Na początku nie zdołano wypoziomować strony psychologicznej oraz czysto sportowej – komentatorskiej, ta druga zdecydowanie przeważa. Myślicie sobie: „Skoro to biografia sportowca, to o sporcie musi być dużo”. Macie rację, ale czy potrzeba do tego technicznego opisu miliona spotkań, gdzie tylko ukradkiem wkrada się próba uzmysłowienia czytelnikowi, co wtedy mógł czuć? Nie, a tak właśnie było w tym przypadku. To nie zawsze oddawało atmosferę minionych chwil, niekoniecznie też świadczyły o charakterze. Można za to stwierdzić, że przeszedł zmianę, jaka spotyka każdego bramkarza – od nieopierzonego podlotka krzyczącego nieustannie do spokojnego zawodnika, który daje poczucie bezpieczeństwa swoim kompanom. Jednak im dalej w las, tym przyjemniej. Enrique Ortego kreśli portret swojego bohatera za pomocą ludzi bliskich jego sercu. Oni właśnie zgodzili się napisać kilka słów o swoim koledze z boiska, przyjacielu, podopiecznym, synu. Nie brakuje również cytatów z wywiadów. Gdyby zechcieć zebrać wszystkie razem i podsumować można by powiedzieć, że masło jest maślane. Iker bowiem jest wyjątkiem od reguły, że miarą sukcesu jest ilość posiadanych wrogów. Wątpię by taki mógł faktycznie się znaleźć, poza fanatycznym i tym samym całkowicie nieobiektywnym kibicem innej drużyny. Jeżeli nie jesteście fanami Realu, nie kibicujecie reprezentacji Hiszpanii, większość nazwisk wyda Wam się kompletnie nieznajoma i bez wątpienia też nieprzydatna w życiu codziennym, więc też i nie nadających się do zapamiętania. Tym samym podczas czytania zdarzają się momenty, kiedy trzeba się zatrzymać i pomyśleć, kim jest dana osoba i czy przypadkiem nie pisano o niej wcześniej – szczególnie, jeśli tak jak ja będziecie czytać ze znacznymi odstępami. Nie odkryłam nowej twarzy Ikera, nie przeczytałam żadnych kompromitujących historii. To ciepły facet, lubiany zarówno przez swoich kolegów z szatni, jak i przeciwników. Zawsze gra ponad podziałami, zawsze dla swojego klubu, którego zasady nosi w sercu. Ciężkie treningi, determinacja, gryzienie trawy nikogo nie powinno dziwić. Nie ma innej drogi do tego, by być najlepszym w swoim fachu. Jest świadomy swojego wizerunku i władzy, jaką dzięki nie mu posiada. Nie chełpi się tym, wykorzystuje ją w czynieniu dobra. Bycie mistrzem w końcu zobowiązuje. Jak większość piłkarzy pochodzi ze skromnej rodziny, której nie było stać na spełnianie marzeń swojego dziecka bez wyrzeczeń – historia o za dużych korkach, do których Iker musiał wkładać kilka par skarpetek, by noga była stabilna. Wychowywany razem z młodszym bratem, nie przeżył żadnej większej traumy, która czyniłaby go herosem. Był jednym z wielu grających hiszpańskich chłopców, którzy marzyli o wielkiej karierze. Czas pokazał, że stał się jednym z nielicznych, którym się to udało. Teraz o tym, co najbardziej widoczne i przyciągające uwagę. Książka została wydana na „bogato”. Mnóstwo zdjęć (niektóre naprawdę doprowadzają do łez ze śmiechu),przyjemny w dotyku papier. Błędy korekcyjne się zdarzają, ale nie są one rażące. Zużyto dużo farby, więc też książka ma odpowiedni – dla niektórych niezbyt przyjemny – zapach, który nie znika szybko i nie wiem czy kiedykolwiek wywietrzeje w całości.