Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W ramach wspomagania / urozmaicania nauki historii współczesnej, wypożyczyłam dla córki książkę "1989. Dziesięć opowiadań o burzeniu murów" pod redakcją Michaela Reynolds'a. Na stronie wydawcy przeczytałam, że ta antologia jest próbą uczczenia rocznicy upadku muru berlińskiego, przypomnienia absurdu jego istnienia. W blurbie (na tylnej okładce) zaś: Książka próbuje nie tylko przekazać niemal namacalną, absurdalną rzeczywistość nieistniejącego już muru, ale także przyczynić się do burzenia mniej oczywistego muru, który wciąż istnieje: muru odgradzającego literaturę dla dorosłych od literatury dla młodszych czytelników. Byłam przekonana, że będą to poważne opowiadania historyczne o murze berlińskim, o okolicznościach związanych z jego budowaniem, a potem burzeniem, o przyczynach, skutkach, o tle politycznym, społecznym itp. itd. Myliłam się! Córka po lekturze powiedziała: - A wiesz, mamo, że to książka nie o murze berlińskim? - Nie? A o czym? - zapytałam. - Na końcu jest taka notatka z informacjami, w którym roku mur berliński wzniesiono, w którym zburzono, ile miał metrów, ile osób zginęło przy jego przekraczaniu i temu podobne, ale opowiadania są o różnych murach. O wznoszeniu i burzeniu różnych murów, także tych psychicznych. Elia Barceló w swoim opowiadaniu ustami dzieci mówi: Kiedy na kogoś patrzysz i odwracasz wzrok, wznosisz mur. Jeśli patrzysz drugiemu w oczy i uśmiechasz się, budujesz most. Jeśli rozmawiasz w kimś bardzo różnym od ciebie i słuchasz, co ma do powiedzenia, budujesz most, który wzbogaca was oboje. Jeśli nie dajesz mu dojść do głosu albo nie słuchasz, wznosisz mur i chowasz się za nim samotny i wystraszony. Dziesięć opowiadań krążących wokół tematu muru. (Właściwie jedenaście opowiadań, bo Michael Reynolds w podsumowaniu na końcu książki też napisał swoje.) Różnych opowiadań. O różnych murach. Wśród autorów jedno nazwisko polskie: Olga Tokarczuk. Pozostali autorzy to: Elia Barceló, Heinrich Böll, Andrea Camilleri, Didier Daeninckx, Max Frisch, Jiři Kratochvil, Ludmiła Pietruszewska, Ingo Schulze i Miklós Vámos. Michael Reynolds w swoim podsumowaniu pisze: Narody i społeczności nie mogą sobie pozwolić na zapomnienie. Zapomnienie oznacza dla nich zgubę. Gdy zapominają, ryzykują, że będą w nieskończoność powtarzać swoje błędy. Gdzie zaś brak żywej pamięci - a czytelnicy, dla których przeznaczona jest ta książka, nie pamiętają muru berlińskiego - zadaniem pisarzy i artystów jest pobudzać wyobraźnię, przywoływać pamieć spod pokładów kurzu. To właśnie starał się uczynić każdy z autorów, których opowiadania zgromadzono w tej książce. Książkę przeczytałyśmy obie. Każda osobno. No i niestety, muszę teraz to napisać... Zapytałam córkę, czy książka jej się podobała. Córka delikatnie stwierdziła: "Nie bardzo". Mnie większość tych opowiadań zdecydowanie nie podobała się.. Ilustracje Henninga Wagenbretha też. Przyznaję: to 96 stron całkiem zgrabnie napisanej prozy. Nie wszystko jednak zrozumiałam. Nie, nie chodzi o słowa. Chyba nie zrozumiałam sensu niektórych opowiadań. Co autor miał na myśli? Po co to napisał? Co chciał przekazać? Może nie zrozumiałam, bo nie należę do targetu określonego przed wydawcę? A może nie jestem zbyt wyrobionym* czytelnikiem? Córka też. Przynajmniej jesteśmy po tej samej stronie muru (niezrozumienia) ;-p * Może niezbyt wyrobionym, ale za to czujnym; znalazłam dwa błędy ortograficzne :-( https://bajdocja.blogspot.com/2017/01/ksiazka-o-wznoszeniu-i-burzeniu-murow.html