Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaciekawiła mnie ta książka, gdy tylko zapoznałam się z jej opisem i aż zdziwiło mnie, jak niewiele ocen i opinii miała. Choć te, które widziałam, były pozytywne, postanowiłam więc sama przeczytać "Chłopca, który nie miał dokąd pójść". Autorka, Casey Watson, wraz z mężem zajmuje się prowadzeniem domu zastępczego dla dzieci z rodzin z problemami i widzę, że wydała całą serię książek opisujących swoje doświadczenia. Musiałam sobie co jakiś czas przypominać, że lektura jest oparta na prawdziwych doświadczeniach, bo czytało się ją jak dobrą powieść. I czasem się aż zastanawiałam, gdzie kończy się prawda, a zaczyna fikcja, bo nie chciało mi się wierzyć, by Watson tyle brudów chciała prać publicznie. Choć kto to wie, czasem pieniądz się musi zgadzać... ;) Skupiając się jednak na samej fabule - Casey i jej mąż, Mike, po przerwie decydują się na opiekę tymczasową nad kolejnym dzieckiem. Tym razem jest to jedenastoletni Tyler, który po śmierci matki trafił do domu ojca i macochy - kobieta za pasierbem nie przepadała i tak skutecznie utrudniała mu życie, że zaatakował ją nożem. Po tej sytuacji rodzina nie chciała mieć z nim już nic wspólnego, a niekochany i agresywny chłopak trafił do Watsonów. Autorka opisuje jego proces adaptacji, rozmowy z opieką społeczną, sprawę w sądzie, próby pogodzenia Tylera z ojcem... Mało tu jednak szczegółów formalności, a więcej emocji i rozmów. Zaskoczyło mnie to, jak dobrze mi się to czytało - raczej przy takiej tematyce wolę czytać o rozprawach sądowych, itp., a tutaj nawet mi tego nie brakowało. Czasem przychodziło mi na myśl, że autorka za bardzo podkreśla, jak dobrze się nadaje do roli matki zastępczej, jak cytuje cudze pochwały... Ale kto wie, może tak jest naprawdę i niepotrzebna tu fałszywa skromność? Nie wiem, czy sięgnę jeszcze po inne książki Watson i opisy innych dzieci. Wiem, że każdy życiorys to inna historia, ale chyba największym urokiem "Chłopca, który nie miał dokąd pójść" była nowość tematyki. Sposób funkcjonowania rodziny zastępczej, kontakty z innymi pracownikami społecznymi, budowa relacji z nowym dzieckiem... Myślę, że przy kolejnej lekturze miałabym już uczucie "powtórki z rozrywki". Ale czytając tę książkę jako pojedynczą lekturę, byłam bardzo zadowolona z wyboru. To jedna z tych książek, które oddziałują na emocje, a czyż nie tego wymagamy od dobrej lektury? :)