Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawa praca dotycząca – wbrew tytułowi – historii Związku Walki Zbrojnej i polskiej konspiracji we Lwowie pomiędzy wrześniem 1939 roku a czerwcem 1941 roku, czyli pod włączeniu miasta do radzieckiej Ukrainy. Jeżeli ktoś się spodziewa podnoszących na duchu patriotycznych lub bogoojczyźnianych historyjek dla gimnazjalistów będzie srodze zawiedziony. Historia polskiej konspiracji we Lwowie to przede wszystkim opowieść o niemocy, wzajemnych sporach, bezładzie organizacyjnym i prawdziwych lub urojonych zdradach, infiltracji oraz bezmyślności. Bo jak inaczej określić wysłanie tam generała Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, powszechnie znanego w mieście i całym okręgu, który szybko został aresztowany przez NKWD. Polska konspiracja we Lwowie szybko podzieliła się na dwie zwalczające się i oskarżające wzajemnie grupy, obie słabe organizacyjnie, posiadające ograniczone środki i narażone na denuncjacje oraz skutecznie zinfiltrowane przez NKWD. Lepiej działały małe, nie podpięte do dopiero kształtującego się Państwa Podziemnego tajne koła samokształceniowe. Clou książki to sprawa majora (podpułkownika) Emila Macielińskiego, pseudonim „Kornel”, skazanego za – rzekomą zdaniem autora – zdradę. I trudno nie przyznać racji profesorowi Węgierskiemu, albowiem zarówno przytoczone w książce dowody jak i wzmianki w wikipedii bazują wyłącznie na opiniach czy pomówieniach innych członków konspiracji, w szczególności z konkurencyjnego ośrodka ZWZ we Lwowie. Nie ma żadnego obiektywnego dowodu, który normalny sąd brałby pod uwagę. Nie pierwszy to przypadek zbyt pochopnego ferowania wyroków bez obiektywnego dowodu. Ale w ogóle lektura książki jest przygnębiająca. Prawdziwych zdrajców i konfidentów we Lwowie nie brakowało i byli to niestety Polacy i polscy oficerowie.