Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wierzyć się nie chce, że tak barwne życie, pełne wielu wydarzeń i zmian, często mocno związanych z dziejami i zawirowaniami w naszym kraju, przypadło w udziale jednej osobie. Podobnie, jak zdumiewa, że w tak maleńkiej, filigranowej osóbce pomieściło się tyle wyrazistości, siły i aktorskiego ognia, przez co kto raz ujrzał Panią Krystynę w którymś z tych Jej naprawdę artystycznych filmowych ról drugiego planu czy epizodów, zapamiętał Ją na zawsze. Pani Krystyna opowiada o sobie, ale czyni to jakby półgębkiem, w rzeczywistości jej gawęda jest przede wszystkim opowieścią o teatrze, o ludziach z nim związanych, o losie polskiej sceny w zmieniających się czasach i ustrojach. Opowiada z uderzającą szczerością, poczuciem humoru, niekiedy z nutą nostalgii, a bywa, że i z goryczą. Ale zawsze czyni to z taktem, dzięki czemu nawet wspomnienia o osobach, z którymi nie udało się uzgodnić poglądów ani politycznych, ani artystycznych, wolne są od zacietrzewienia i pogardy. Początkowo miałam trochę problem z odbiorem stylu narracji - tekst jest po prostu dosłownym zapisem wspomnień snutych przez Artystkę, bez żadnego szczególnego uładzania i literackiego upiększania. Gdy jednak "chwyciło", zaczęłam smakować to z prawdziwą przyjemnością. Było tak, jakbym osobiście słuchała przy herbatce tych wspominków i anegdot. Ech, chciałoby się... Pani Krystyno, drugi plan bez Pani stracił wiele ze swych kolorów i ekspresji.