Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwudziesty czwarty tom cyklu. Napisany przez Aarona Dembski-Bowden. Jego pierwszą książką stworzoną dla Herezji Horusa był Pierwszy Heretyk. Jest zdecydowanie jedną z lepszych pozycji całej serii Warhammera 40 000. Jak wypadło jego drugie podejście? Książka nie jest bezpośrednią kontynuacją Pierwszego Heretyka. Jednak ci, którzy czytają Herezję Horusa wybiórczo, powinni znać pierwszą książkę Aarona. Nakreśla ona kontekst fabuły Zdrajcy. Należy również sięgnąć po „I Nie Poznają Co To Strach”. Chociaż ów tom powstał spod pióra innego autora, Zdrajca jest bezpośrednią kontynuacją wydarzeń w nim opisanych. Warto również zapoznać się z opowiadaniem Po Desh’ea ze zbioru Z Dziejów Herezji. Przybliża nam postać jednego z głównych bohaterów Zdrajcy, Angrona, Prymarchy Pożeraczy Światów. Druga przygoda Aarona w Herezji Horusa zdecydowanie nie dorównuje Pierwszemu Heretykowi. Nie oznacza to, że wypada źle. Wraz z innymi dobrymi książkami godnie reprezentuje Herezję Horusa. Warto wspomnieć, że wina nie leży wyłącznie po stronie autora. Wydarzenia z uniwersum Warhammera 40 000, które musiał przedstawić w Pierwszym Heretyku, były po prostu bardziej wciągające. Więcej o słabych i mocnych stronach książki podam w części ze spoilerami. SPOILERY: Zdecydowanie mocną stroną książki jest postać Angrona. Autor wykreował go wspaniale. Jest żądnym krwi dzikusem, który praktycznie nigdy nie zastanawia się nad tym, co robi. Pod tym płaszczem kryje się jednak coś więcej. Kiedy pod niego zajrzymy, ujrzymy złamaną postać. Postać, która od dawna nie zna niczego poza bólem wyzwalającym w niej nieustanną agresję. Od najmłodszych lat życie Angrona było pasmem tragedii. Czuł się gorszy na tle innych braci Prymarchów. Rozpaczał nad tym, kim mógłby się stać, gdyby nie spotkały go nieszczęśliwe okoliczności. Nienawidził i gardził Imperatorem, któremu służył. W jego oczach niewiele różnił się od panów niewolników, dla których uciechy on i jego towarzysze przelewali krew. Różnice między legionem Pożeraczy Światów a Głosicielami Słowa zostały świetnie nakreślone. Częściowo również zestawiono je z legionem Ultramarines, ale w tym przypadku wyłącznie w kontekście walki. Fragmenty, w których Głosiciele Słowa torturowali Ultramarines w celach rytualnych, wywoływały przerażenie i obrzydzenie. Urzekło mnie również to, że autor jako pierwszy w serii zwrócił uwagę na pewną rzecz. Prymarchowie dla postaci z Warhammera 40 000 są niemal bez skazy. Myślałem, że to składowa część uniwersum. Dla nas, czytelników, synowie Imperatora mogą jawić się jak istoty potężniejsze od ludzi. Jednocześnie jako istoty bardziej podatne na negatywne emocje od zwykłych śmiertelników. Aaron Dembski-Bowden pierwszy raz z perspektywy bohatera ukazał takie spojrzenie na Prymarchów. Drobnostka, jednak cieszy, gdyż zwiększa logikę serii. Uciążliwych wad książka nie ma. Niewiele postaci zapadnie nam w pamięć. Większość z nich tonie w morzu innych Kosmicznych Marines, z którymi mieliśmy do czynienia w cyklu. Działania wojenne są mało wiarygodne. Brak im szerszego wyjaśnienia. Wydarzają się po to, aby zaszokować czytelnika i być pretekstem dla epickich batalii. Nie sposób zebrać ich w sensowną całość. Dla tych, którzy interesują się wojskowością, może to być spory minus. Autor mógłby się wiele nauczyć w tym zakresie od Dana Abnetta. Na koniec wspomnę o metafizycznym aspekcie Chaosu. To, w jaki sposób Lorgar patrzył na niektóre kwestie, zdawało się sprzeczne bądź co najmniej naciągane. Wyliczone na to, żeby czytelnik poczuł się niepewnie, jednak niepasujące do całokształtu. KONIEC SPOILERÓW: Zdrajca przypadnie do gustu fanom Herezji Horusa. Obowiązkowa lektura dla fanów Głosicieli Słowa, Pożeraczy Światów i Ultramarines. Ciekawie rozwija wątki tych trzech legionów.