Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Geoff Dyer ze swoją książką nie ma dobrej prasy na tym portalu. Mnie może nie zachwyciła, ale też nie mam aż tak negatywnych odczuć po jej przeczytaniu. Miejsca akcji są dwa: Wenecja i Waranasi. Każde ma swój klimat i duchowość. Wenecja to zepsuta arystokratka obwieszona klejnotami. Tak też zachowuje się główny bohater wysłany tam jako dziennikarz na biennale. Chodzi na wystawy artystyczne, ale życie toczy się głównie od imprezy do bankietu i tak dzień za dniem. Duchowa pustynia w pogoni za darmowymi drinkami i przygodnym seksem - oto obraz jego pobytu w tym cudownym mieście. Obecność ta wydaje się zbrukana. Migawki z samej Wenecji cudowne: mosty, kanały, gondole, pałace, placyki, uliczki i słońce. Ten sam bohater wyjeżdża później ze zleceniem napisania artykułu do Waranasi. Tu przechodzi swoistą przemianę od zachodniego materialisty do człowieka oderwanego od jakiegokolwiek przywiązania do dóbr materialnych. Oczyszczenie to rodzi się w bólach i przychodzi powoli, ale nieodwracalnie. Wrasta w zupełnie obce sobie miejsce, przyjmuje miejscową duchowość. Nie jest to łatwa lektura, ma raczej przygnębiający wydźwięk. Bohater niczym nie imponuje. Jego bezwolność obezwładnia. Razem z nim płyniemy z powolnym prądem jego przemiany, choć wydaje się, że on sam nie wie dokąd zmierza, a tylko pozwala się unosić z prądem wydarzeń, często zresztą przypadkowych. Oba miasta na literę W, oba nad wodą, oba mają swój klimat i swoją duchowość, a jednak różne jak dzień i noc. Specyficzna lektura, może nie najlepsza, a jednak ją zapamiętam.