Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poetka wędruje po swoim rodzinnym Kaliszu. Między kamienicami, w miejscach strategicznych – w rozmaitych zakamarkach, „na poddaszu”, w mieście „z płomieni”, gdzie „mgła, uliczki i rzeka”, spotyka się z bohaterami swoich wierszy. Oczywiście, te spotkania mają wymiar metaforyczny i metafizyczny. Wszak tych postaci realnie już nie ma. Pozostała po nich pamięć i dorobek twórczy. To ludzie pióra związani z Kaliszem. Każdy wiersz to właśnie takie liryczne spotkanie. Podmiot Fietkiewicz-Paszek podejmuje rozmowę, choć wie, że odpowiedzi może szukać jedynie w pozostawionych tekstach. Toteż tam zagląda. W swoje wiersze wplata cytaty z utworów osób, o których pisze. Jest tu jeszcze jeden, cichy, bohater tomu – Kalisz. Wiele możemy wyczytać o historii miejsc, o ważnych punktach. Losy Kalisza przeplatają się z losami człowieka. To „miasto średniej wielkości” zrodziło wielu wspaniałych artystów, których Fietkiewicz-Paszek w pewien sposób „wydobywa” z otchłani (nie)pamięci. Koniec srebrnej nitki nie jest w mojej ocenie budowaniem pomnika, tylko swoistym dialogiem z bliskimi (poprzez miejsce tworzenia) autorce literatami. To rodzaj swobodnej rozmowy. W każdej z tych pojedynczych opowieści znajdziemy coś uniwersalnego, co odnosi nas poza sferę relacji podmiot – bohater (lub twórczość bohatera). To w jakimś sensie prawdy powszechne, odnoszące się do spraw człowieka w ogóle. Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/12/koniec-srebrnej-nitki-izabela.html