Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Namiary na tę pozycję otrzymałem od mojego wykładowcy na liście zalecanych lektur do przeczytania na zaliczenie semestru. Na tej podstawie podszedłem do niej z pewnymi oczekiwaniami, których niestety nie potrafiła ona zaspokoić. Oczekiwałem solidnego opracowania historycznego, do którego będę mógł się odwoływać przy zaliczaniu egzaminu i niestety w tej materii było średnio. "Napoleon" V. Cronina nie jest opracowaniem historycznym, do jakiego przywykłem i, co więcej, nawet do bycia nim nie aspiruje. Książka ta jest biografią, której autor postawił sobie za cel raczej przedstawienie Pierwszego Konsula, a potem Cesarza Francuzów, jako człowieka z krwi i kości. Stąd raczy nas ogromną ilością szczegółów z życia codziennego, najpierw rodziców Napoleona, a potem jego samego. Kampanie i kariera polityczna pozostają gdzieś na uboczu, a w centralnym punkcie stawiane są takie zagadnienia jak relacje Bonapartego z najbliższymi, jego romanse, zwyczaje, ulubione lektury, sposób spędzania dnia, osobiste poglądy i reakcje na historyczne wydarzenia. Z tego postawionego sobie celu Cronin wywiązuje się wcale dobrze. Każdy z nas ma gdzieś w głębi siebie zacięcie do "podglądactwa" i ta książka pozwala się w tej materii spełnić. Takie podejście do spisania dziejów Napoleona sprawia, że książkę czyta się lekko i z przyjemnością.