Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybór niektórych bylin, a więc ruskich (celowo nie piszę "rosyjskich") pieśni epickich. Są w tym wyborze jednak pewne mankamenty. W szczególności brak kompletu przygód Ilji Muromca--jest tylko o tym jak zdobył siłę po 30 latach paraliżu i jak pokonał Sołowieja. W sumie mamy tu 14 bylin, a odkrytych do tej pory są setki. Mnie to interesowało z uwagi na inspiracje dot. mitologii słowiańskiej, które znalazłem w pracy Szyjewskiego. I rzeczywiście można zauważyć podobieństwo między rożanicami a kalikami w bylinie o Ilji, u złego Sołowieja, który słowiczym śpiewem siał zniszczenie można znaleźć odniesienie do Welesa, dziadka piewcy Bojana, a postać Sadko jest wybitnie mityczna, z całą tą pomocą św. Mikołaja (=Welesa na Rusi prawosławnej),z jego talentem muzycznym, akwatycznym polem akcji. Są też dwa pojedynki ze żmijami (a więc tworami, które w mitologii słowiańskiej wysyła na ziemię Weles). W bylinie o Woldze i Mikule Sielaninowiczu z kolei mogłem dopatrzyć się Welesa (w postaci Mikuły),jako patrona roli. Pojawiają się też wątki duchów rzek, np. mówiąca rzeka Dniepr w bylinie o Suchmanie. Wszędzie też przewija się wątek Matki Ziemi (a więc Mokosz). Generalnie jest to źródło, które warto przeczytać, ale tłumaczenie jest okropne. Np. str. 72: "Wzięła chętka Dobryńkę młodziuśkiego, By pojechać tak w dalekość, w szczere pole, Ku tym sławnym ku górom saracejskim, Ku tym onym jamom ku żmijowym." To rozbijanie zdania na n powtórzeń mnie wyprowadzało z równowagi. I co chwila dodają, że ktoś komuś coś "oddał do rąk BIAŁYCH", prowadził do "BIAŁOŚCIENNEGO pałacu", a upadł "na ziemię CZARNĄ", a zdobył "złoto KRASNE", a jedli "jadło CUKROWE". No i popijali "WINO ZIELONE" (=gorzałę),po której Sołowiejowi ranki się uleczyły zyskane w walce z Ilją. Co ciekawe, mam pod ręką byliny wydane po rosyjsku prozą, z ilustracjami, co czyta się lepiej, więc można to spisać bardziej czytelnie. Niestety, moja znajomość rosyjskiego nie pozwala mi już na płynne czytanie. Byliny ukazują mimochodem pewną dzikość i nieokrzesanie Rusi (może nie tylko Rusi) w tamtych czasach, co szczególnie przejawia się w stosunku do kobiet, zwierząt, itp. np: str. 60 (na rozpacz carycy, której bohatyr zabił umiłowanego): "I uderzy ją po białym licu, A odwinie się jeszcze--poprawi, Jak nie rzuci carycy o posadzkę, Jak nie rzuci jej i po raz drugi." str. 61 (łupy na Turkach): "Drużyno moja dobra, chrobra! Teraz dzielimy się naszą zdobyczą! [...] Dzielne konie po siedem rubli, [...] A co mało płacono--płeć niewieścią: Staruszeczki po ćwierć kopiejeczki, A młódeczki po pół kopiejeczki, A dzieweczki hoże po trojaczku" str. 82 (rada na zmęczonego konia): "Bez litości bił konia, nie ustawał, Z wszystkiej mocy bił bohatyrskiej, Ciężkie razy koniowi zadawał. Dzielny konik zaś jego bohatyrski Szczerym polem począł koń poskakiwać" Mam wynotowanych jeszcze kilka takich scen, ale i tak już to przydługie napisałem. Bardzo mnie zirytowała bylina o Diuku Stiepanowiczu--pyszałku, który wciąż opowiadał, jak to w Kijowie u Włodzimierza jest brudno i ubogo, jak to by musiał pojechać do Halicza zobaczyć prawdziwe bogactwo... I co? Żadna go kara za pychę nie spotkała, wręcz przeciwnie, pokarało bohatera, który chciał mu ochłodzić głowę:( Kontrastuje z tym smutna i najciekawsza chyba bylina o Suchmanie, który robi wielkie rzeczy, nie szukając chwały, a w nagrodę spotykają go nieszczęścia...