Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Praca habilitacyjna Roberta Mroziewicza nie jest lekturą męczącą. Ba, czasem odnosi się wrażenie, że ma ona odcienie powieści. Co przez to rozumiem? Samo życie tak ułożyło, że kolejni dyplomaci amerykańscy mieli - najłagodniej rzecz ujmując - pecha do wypraw do Ameryki Centralnej. I dlatego czytając czasem ich perypetie - przedłużające się podróże, kłopoty ze zdrowiem itd. - odnosi się wrażenie dziwnego "fatum" odnośnie kontaktów Stanów Zjednoczonych z... no właśnie, kim? Zabierając się za książkę za Amerykę Centralną uważałem głównie Meksyk, a dopiero potem "jakieś tam" inne państwa, typu Honduras czy Salwador. Autor jednak skupia się właśnie na tych drugich, Meksykowi poświęcając uwagę o tyle, o ile jest to potrzebne do zrozumienia działań głównie Zjednoczonych Prowincji Ameryki Centralnej - bo wokół tego politycznego tworu (i tego, co po nim zostało) kręci się pozycja Mroziewicza. Nie jest to jednak lektura monotonna. A choć czasem ilość nazwisk i funkcji - głównie amerykańskich prezydentów, sekretarzy stanu i dyplomatów - może przytłoczyć i wprowadzić pewien chaos, Mroziewicz wychodzi z tego zazwyczaj raczej obronną ręką. Z jednej strony dobrze, że praca nie jest zbyt długa - mówię to z perspektywy studenta. Jednak zdaje się, że można było poświęcić trochę więcej stron np. na trochę szersze omówienie walk w Ameryce Centralnej w latach 30. i 40. XIX wieku. Zdaję sobie sprawę, że nie o tym pisana była habilitacja Mroziewicza, ale mówię to już jako osoba ciekawa, jak to mniej więcej wyglądało. Chociaż, może z drugiej strony to dobrze, dzięki czemu unikniemy sporego nieuporządkowania, wymagającego od czytelników bardzo dużej uwagi.