Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiek XXI to czas naznaczony coraz to bardziej przyspieszonymi zmianami społeczno-kulturowymi. Młode pokolenie śmiało przystosowuje się do nowości, technicznych wzmianek. Co więcej, jest bardziej elastyczne oraz otwarte. Nie ma problemów z adaptacją i asymilacją. Do tego zmierzają współczesne czasy. Do wprowadzania na rynek konsumencki innowacji, czegoś niepowtarzalnego, przykuwającego uwagę, choć znowu niekoniecznie trwałego. Nam po prostu jest łatwiej. Każda zmiana, nowość nie jest dla nas szokiem. W tym całym zamieszaniu, nagonce, wyścigu szczurów i podążaniem za tym, co tylko najlepsze w aspekcie materialnym, (ale nie tylko) zapominamy o tym, że wśród naszego szerokiego grona znajdują się jednostki, nie rzadko to, które zostają zepchnięte na margines społeczny. Mam na myśli tutaj ludzi starszych. Dlaczego wzbudzają strach, przerażenie czasem obrzydzenie? Nie są tacy jak my. Są niedołężni, schorowani. Zresztą im bliżej jest do drugiego, tego pozaziemskiego świata aniżeli nam młodym, pełnym potencjału grupom przyszłości narodów. Słyszałam kiedyś, że tak naprawdę to ludzie starsi niewiele od nas się różnią. Oczywiście, są ludźmi ze zdecydowanie zmniejszoną sprawnością czy to fizyczną, intelektualną czy emocjonalną. Zdecydowanie wolniej i trudniej przystosowują się do zmian, ciężko im się odnaleźć we współczesnym świecie. Ale mają swój światopogląd, przede wszystkim wiedzę i doświadczenie. Mają więcej i to kilkakroć lat, ale miewają humorki. Potrafią cieszyć się, uśmiechać, radować, wspierać. Dlatego nie odrzucajmy ich dobroci, doświadczenia i mądrości życiowej. Współczesne czasy tak na dobrą sprawę nie wiadomo, w jakim zmierzają kierunku. Co kiedyś będzie z naszym światem, na jakich zasadach on będzie funkcjonował. Przyszłość leży w naszych rękach, ale powiedzmy sobie szczerze, kto zapoczątkował nasze życia, kto nadał smak i zrobił ten pierwszy krok w przeszłości? Właśnie ludzie starsi, których potencjału nie doceniamy, a wręcz wolimy na własną ręką poszukiwać wzmianek historycznych, obyczajowych poprzez inne źródła informacji, kiedy te najbardziej wiarygodne i prawdziwe są obok nas. Zapominamy, że ludzie starsi to nie hybrydy ani istoty kosmiczne. Mają bardzo podobne potrzeby do naszych. Nie bagatelizujmy ich. Również pragną ciepła, a w szczególności dialogu oraz obecności czyjejś osoby. My czujemy się źle i niekomfortowo, kiedy pada nam bateria w telefonie i mamy obawy, że zupełnie odetniemy się od świata, a ludzie starsi patrzą nieco inaczej. Łakną drugiej osoby, komunikowania się w tradycyjny, może coraz bardziej nam obcy sposób. Pamiętajmy, w żadnym razie nie są gorsi. Oni także mają potrzebę życia, bycia kimś. Właśnie na starość ludzie odkrywają swój sens życia. Kiedy mają więcej czasu, dużo reflektują, robią bilans życia. Aby być spokojnym, radosnym człowiekiem na starość, nawet z pasją i bijącą od wewnątrz energią, warto już dzisiaj pracować nad sobą, swoim charakterem i nastawieniem. Bo starość nie musi być ostatnim westchnieniem ani oczekiwaniem na śmierć. Może być życiem pięknym, rozwojowym, aktywnym – na różne sposoby, czy to wyjazdy, podróże, spełnianie i realizowanie swoich marzeń z młodości. Ludzie starsi mają potrzebę podążania na przód, edukowania się. Oni nie chcą tylko być i czekać biernie. Pragną mieć swój głos, dzielić się sobą. Senior czujący się pewnie pomimo swoich ograniczeń czy problemów zdrowotnych ma znacznie więcej energii do życia i działania. Nie stawiajmy, zatem młodości w opozycji do starości. Te dwa „światy” wzajemnie się przenikają. Oba mogą czerpać z siebie. Między brzegami można zbudować mosty. Nie uciekajmy od starości, ponieważ temat wcześniej czy później zacznie i nas dotyczyć. Tymczasem cicho obok nas kwitną perły, których nie widać. Starość często ma energię, której młodość nie zauważa i traci. Recenzja dla portalu kulturalnego - Sztukater.pl (agraaafka)