Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wreszcie jakiś kawałek literatury a nie jeno produkt literaturopodobny... Nic nadzwyczajnego, ale jednak. Przeczytałem z przyjemnością, mimo że sposób patrzenia narratora - jak dla mnie trochę naiwny a emocjonalna "optyka" patrzenia na siebie wzajemnie trojga głównych bohaterów tego opowiadania - od mojego sposobu postrzegania ich obyczajowych rozterek odmienna. Przy okazji, czytając inne opinie pomyślałem sobie, jak bardzo jednak nasze własne opinie o książkach odzwierciedlają nas samych - a niekoniecznie omawianą książkę. W opinii poniżej, ktoś pisze, o głównym bohaterze - Niemcu, zakwaterowanym w domu okupowanych Francuzów, nieodzywających się do niego ni słowem: "Już w połowie czułam do niego taką sympatię, że sama się tego nie spodziewałam.". A następnie: "Czytelnik zaczyna buntować się przeciwko milczeniu, które panuje w domu.". Jakże inne są moje odczucia... jak innym ja jestem czytelnikiem. Właściwie do samego końca nie przekonał mnie do siebie ten Niemiec (hitlerowski okupant) i nie uwierzyłem w szczerość jego wysublimowanego podejścia do okupowanego kraju i narodu. Czułem do szkopa dystans, ostrożny sceptycyzm, niedowierzanie i pewien rodzaj politowania - tak jakbym oceniał jego postawę jako oszukiwanie samego siebie... a wszystko to z ewentualnym widokiem na sukces jego delikatnych awansów czynionych pod adresem młodej Francuzki, która zmuszona była tolerować jego obecność w swoim domu, lecz nie odzywała się do niego ani słowem i to nawet gdy on snuł swoje idealistyczne wywody o pięknie i sile potencjalnej przyjaźni niemiecko-francuskiej, i tak dalej... Jak ja nie cierpię szkopów - generalnie - z powodu tego co robili w przeszłości, jak również tego, co czynią w obecnych czasach... po prostu nie wierzę im za grosz, nawet kiedy przejawiają rzekomo dobre intencje... Ano taka karma - ich i moja. ;)