Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Marina Trumić była poetką, pisarką i dziennikarką. Przez wiele lat pracowała dla bośniackiego radia, publikowała w prasie jugosłowiańskiej artykuły, wywiady i krytyki poświęcone życiu kulturalnemu Jugosławii, a szczególnie pisarzom bośniackim. Jej własny dorobek artystyczny obejmuje kilkanaście tomów prozy, poezji oraz publicystyki. Stopniowo zdobyła sobie uznanie krytyki oraz publiczności czytelniczej, zwłaszcza w Bośni i Hercegowinie, czego wyrazem była przyznana jej w ubiegłym roku nagroda stowarzyszenia wydawców BiH za najlepszy tom poetycki.
Marina Trumić od lat sześćdziesiątych bardzo silnie związana była z Polską. Niezwykle zasłużyła się dla popularyzacji literatury polskiej w krajach byłej Jugosławii. Przełożyła na język bośniacki i chorwacki dzieła autorów takiej miary jak Czesław Miłosz, Tadeusz Różewicz, Ewa Lipska, Wisława Szymborska, Adam Zagajewski. Dzięki jej przekładom oraz działalności popularyzatorskiej najwybitniejsze dzieła współczesnej literatury polskiej trafiły do obiegu intelektualnego w Chorwacji, Bośni i Serbii. Osiągnięcia Mariny Trumić jako tłumaczki i popularyzatorki kultury polskiej zostały docenione w kraju, czego dowodem przyznana jej odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Urodziła się Belgradzie, była Chorwatką, w dorosłym życiu związała się z Sarajewem i to miasto stało się jej ukochanym domem. Zawsze odrzucała wszelkie nacjonalizmy, obcy była jej polityka podziałów i nienawiści, swoją postawą zawsze świadczyła o konieczności porozumienia i współbycia. Pozostaje jeszcze to, co trudno zmierzyć liczbą wydanych książek czy rangą odznaczeń, a mianowicie wielka życzliwość Mariny Trumić dla Polaków oraz gotowość pomocy tym, których interesowała kultura Bośni i kontakty obu krajów. W roku 1991 zaczęła ona pracować w Instytucie Filologii Słowiańskiej (dziś Slawistyki Zachodniej i Południowej) na Uniwersytecie Warszawskim; z powodu wojny w Jugosławii okres ten przedłużył się aż do roku 1999. Marina Trumić prowadziła lektorat języka chorwackiego, potrafiła też zainteresować studentów kulturą obszaru chorwackiego i bośniackiego, a po powrocie do Sarajewa starała się stwarzać okazje do ustanawiania i ożywiania relacji między Polską a Bośnią. Zawsze służyła radą i pomocą tym, którzy pragnęli bliżej poznać Sarajewo i kulturę bośniacką, a szczególnie wiele zawdzięcza jej środowisko warszawskiej slawistyki. Dla Mariny Trumić Warszawa była drugim domem. Tutaj czuła się u siebie. Lubiła wracać do polskiej stolicy, w której mieszkała przecież przez tyle lat. Miała swoje ulubione kawiarnie, ulubione spacerowe miejsca, i ostatnio nigdy nie starczało jej czasu, by spotkać się ze wszystkimi przyjaciółmi. Ostatni raz była w Warszawie w październiku zeszłego roku i nikt nie przypuszczał, że był to naprawdę ostatni raz. Wszystkim przyjaciołom, współpracownikom, dawnym uczniom będzie jej bardzo, bardzo brakowało.