Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Francuska sztuka wojny" to próba wewnętrznego rozliczenia się z trzema wojnami prowadzonymi przez Francję w XX wieku. Autor wciela się w słuchacza, który następnie relacjonuje doświadczenia głównego bohatera wyniesione z II wojny światowej na terenie Francji oraz dwóch wojen kolonialnych - w Indochinach (Wietnamie) i Algierii. Narrator dodane jeszcze od siebie wojnę toczoną współcześnie na ulicach francuskich miast. Wszystkie te doświadczenia skłaniają do dość ponurej konstatacji o wszechobecności rasizmu i przemocy w życiu społeczeństwa francuskiego stojących w opozycji do światłych ideałów Rewolucji Francuskiej. Pomysł ciekawy, jest o czym opowiadać i na czym oprzeć przemyślenia. Niestety, autor opowieści głównego bohatera oraz refleksje o wojnie i francuskim rasizmie przeplata niemiłosiernie długimi oraz po prostu nudnymi i nie trzymającymi się kupy "komentarzami" narratora - autora. Odczułem to jako dwie książki w jednej i to często nawet niespecjalnie ze sobą związane. Niszczy to dynamizm opowieści i samo główne przesłanie, dla którego zapewne powstała "Francuska sztuka wojny".